Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

Oh well.

Διαρκης και δυσκολη περιοδος, λενε. Το κεφαλι σου δεν εχει πια αλλο χωρο για ΠΡΕΠΕΙ αλλα ουτε και για ΘΕΛΩ, δεν σε παιρνει ο χρονος, δεν σε παιρνει η κριτικη του συμμαθητη που εχει βγαλει παραπανω κεφαλαια απο σενα στον ακριβοπληρωμενο καθηγητη του σχολειου που ομως του κανει ιδιαιτερα. Σκεφτηκες να του πεις εκεινη τη μερα καποια πραγματα, οτι εσυ δεν πληρωνεις τους βαθμους σου, οτι κι εσυ συμμετεχεις μεσα σε ολο αυτο το χαος, αλλα καπως πιο τιμια. Αλλα τι σε νοιαζει. Λες και οι πανελληνιες ειναι διαγωνισμος με ολους τους μαθητες της χωρας. Μαλακιες. Διαγωνισμος με σενα και τον εαυτο σου ειναι. Ποσο αντεχεις λοιπον; Ποσα πραγματα θα θυσιασεις;
Στην οικονομια ισως να εμαθες οτι οταν θυσιαζεις κατι, κερδιζεις σε κατι αλλο. Κατι. Ποιος ξερει αν οντως αυτο το κατι εξισορροπει την απωλεια της μουσικης σχολης απο τη ζωη σου(εστω και προσωρινα)με την θεση σου στο πανεπιστημιο; Μονο εσυ. Εσυ ηθελες να τα θυσιασεις ολα; Οχι βεβαια, τρελος εισαι;!

Οι μερες διαδεχονται η μια την αλλη χωρις να προλαβεις να παρεις ανασα. Εφτασες στο σημειο να θεωρεις ξεκουραση την τηλεοραση, σιχαινεσαι τις σελιδες των σχολικων βιβλιων, αυτες τις απαισιες και σιχαμενες ιλουστρασιον σελιδες, που κανουν το βιβλιο σου να ''καθεται'' και οχι να πετανε σελιδες στον αερα. Αναζητας τη ζεστασια και τη θερμη που αποπνεουν οι σελιδες ενος λογοτεχνικου βιβλιου, θες να χαθεις σε ενα λογοτεχνικο βιβλιο, θελεις να βαλεις τη φαντασια σου να δουλεψει, οχι να βλεπεις τηλεοραση οπου εισαι ενας απλος θεατης-ουτε καν παρατηρητης.

Μα για κατσε, σου διδαξαν οτι τη φαντασια τη χρησιμοποιουν σε αλλα πραγματα. Μη, προσγειωσου. Η φαντασια ειναι χρησιμη μονο οταν πρεπει να απεικονισεις σημεια καμπης ή να βρεις ακροτατα, η φαντασια ειναι χρησιμη για να φερεις στο μυαλο σου το στιγμιοτυπο ενος κυματος. Η φαντασια ειναι χρησιμη οταν εχεις να κανεις με ενα θεμα εκθεσης καπως απαιτητικο.

Η φαντασια για τον εκπαιδευτικο δεν υπαρχει.

Θες να σε αφησουν να φανταζεσαι, να φανταζεσαι μακρια απο αριθμους, μεταβλητες, αξονες, γραφικες παραστασεις. Προτιμας να φανταζεσαι τον εαυτο σου στο σπιτι σου σε ενα χρονο, θα εισαι μονος. Ολομοναχος. Και σ'αρεσει η ιδεα. Ομως περιμενε, οσο το φανταζοσουν αυτο εχασες λεπτα στα οποια θα μπορουσες να γυρισεις στην πληρη αφοσιωση σου στα μαθηματα, ναι.

Εσυ, εσυ που παντα σεβοσουν τα βιβλια, ακομα και τα σχολικα. Εσυ πως μπορεσες να ξεσκισεις εκεινο το βιβλιο της κατευθυνσης; Δεν ηταν δικαιολογια το οτι ηθελες να αφαιρεσεις τις εκτος υλης σελιδες. Τα ματια σου ειχαν παρει μια περιεργη και αγρια οψη, εσκιζες τις σελιδες πεντε-πεντε, τις πετουσες μανιωδως στον αερα και μετα αδιστακτα τις ταλαιπωρουσες κι αλλο με τα χερια σου μεχρι να τις πεταξεις στον καδο.

Αποφασισες να διαβασεις το πρωτο βιβλιο που θα σου προτειναν, και ετυχε να ειναι επιφυλλιδες. Συγκεντρωμενες ολες σε ενα αχαρο μπεζ βιβλιο.

''Κριτηριο μας οι αναγκες μας. Οχι το παρελθον μας σαν αυταξια, οσο ενδοξο κι αν ηταν. Ουτε η ξυπασια του επαρχιωτη που του γυαλιζει οτιδηποτε ξενο, <<μοδερνο>> - χαντρες και καθρεφτακια.''

Και μετα, εχοντας στο μυαλο σου τετοιες αντιληψεις ως ''ξεπερασμενες, μονο οι 80χρονοι λενε τετοια, οι επαρχιωτες δεν ειναι ετσι'', ερχεσαι αντιμετωπος με κοριτσια απο τη ''δικια σου επαρχια'', κοριτσια μικρα, κοριτσια πιο μικρα απο σενα, κοριτσια που βαφουν τα μαλλια τους μπλε, φουξια, βυσσινι, που γεμιζουν profiles σε λογιων λογιων social networks με φωτογραφιες κλωνοποιημενες, ιδιες φωτογραφιες, κινητο μπροστα στον καθρεφτη της κρεβατοκαμαρας, κινητο μπροστα στον καθρεφτη του μπανιου, μερικες φορες και φωτογραφικη μηχανη, εξω το βυζι, εξω το μπουτι, ποιος νοιαζεται για τα λειψα κιλα, ποιος νοιαζεται για τα παραπανισια. Ασε μου κομμεντς απο κατω, κανε ταγκ πανω στα βυζια μου το ονομα σου, δωσε μου ικανοποιηση, θελω να παρω τη δοση μου. Φλερταρε με, κοιτα τι κανω για να με προσεξεις, εβαλα φωτογραφια με εσωρουχα, κοιτα με, ειμαι μολις 12 ετων.

Με μερικα δεν εχεις φοβερη διαφορα ηλικιας, σχεδον αμελητεα. Κι ομως, μερικες φορες νιωθεις σαν να γεννηθηκες σε αλλη εποχη, οπου το ιντερνετ δεν σαρωνε καθε σπιτι στο διαβα του, οπου το κοριτσι για να γνωρισει το αγορι δεν ειχε παρα να βγει βολτα στη δημοσια, γιατι εκει ηταν εκεινος, οχι πισω απο μια οθονη εκατονταδες χιλιομετρα μακρια.

Oh well. Εσενα τι σε νοιαζει; Εχεις αλλα πραγματα να σε απασχολουν περα απο all time classic θεματα προς κραξιμο.

[Παει καιρος απο την τελευταια μου αναρτηση(ουτε ενας μηνας) και αποφασισα να επιστρεψω πισω στο διψασμενο μου ιδερνετικο(και μαλλον πλεον ανυπαρκτο)κοινο.
Η αληθεια ειναι οτι ειχα ορεξη να γραψω ενα σωρο ξυλινα λογια, να πλατειασω, να αναφερθω σε εκατο θεματα που ολο σκεφτομαι να τα γραψω εδω αλλα ποτε δεν το κανω. Και οποτε παω να γραψω μονομιας σβηνονται ολα οσα ειχα στο μυαλο μου. Δε βαριεσαι.]

9 σχόλια:

Sourotiri είπε...

Ε οχι και ανυπαρκτο το κοινο σου!!! :)

Να σου πω οτι σε καταλαβαινω, θα σου ακουστει χαζο, μιας και για σενα μαλλον βρισκομαι στην...απεναντι οχθη, αυτη που σου επιβαλλει τα "πρεπει".

Απλα λοιπον δινω το παρων μου με την σιωπηλη υποσχεση πως, αν ολα πανε καλα, θα πανε ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ. 7 μηνακια ειναι, θα περασουν.;

Rania είπε...

Οχι οχι και στην απεναντι οχθη, εδω κατσατε και γραψατε μια σελιδα απαντηση στην απορια μου στο αοθ.

Θα περασουν τα ρημαδια, υπομονη κανουμε :)

SoFiKaPa είπε...

Malaka den tin paleyeis e. Salepses.

Rania είπε...

τοσοδα.

Ανώνυμος είπε...

Απόλαυσέ το. Χωρίς άγχος, προσπάθησε να χαρείς μικρές όμορφες στιγμές και άσε το χρόνο να περάσει.

Lydia είπε...

To κοινό είναι εδώ ενωμενο δυνατό!
Θα περάσουν ρε Ράνια. Και μετά σαπίζινγκ^^

Ανώνυμος είπε...

Nai ayta sas lene kai nomizete meta oti stis skoles ta mathimata perniontai mona tous. xoa

Walker είπε...

Τέλειο blog Ράνια. Και γράφεις πολύ ωραία! Συνέχισε να γράφεις! Εγώ τουλάχιστον θα παρακολουθώ!

(Μαρουλάκι από ischool)

Χρηστος Στεργιανος είπε...

βασικα διαβαζα στο ischool κι ετυχε να πεσω στο μπλογκ σου. Ειμαι και γω τριτη λυκειου και περασα καπως περιεργη χρονια. Η αληθεια ειναι πως ειναι μια κουραση ολο αυτο. Αλλα ποιος νοιζεται? Ετσι κι αλλιως οπως ειπες στο κειμενο σου, οι κοποι μας δεν θα μετατραπουν σε κατοι... Οποτε...

Τα αγαθα, πλεον, copies κτωνται...

Συνεχισε να γραφεις, το εχεις το αθλημα