Μεταφερθηκαμε

΄cause we can.

http://farbeyonddriven.weebly.com/

Oh well.

Διαρκης και δυσκολη περιοδος, λενε. Το κεφαλι σου δεν εχει πια αλλο χωρο για ΠΡΕΠΕΙ αλλα ουτε και για ΘΕΛΩ, δεν σε παιρνει ο χρονος, δεν σε παιρνει η κριτικη του συμμαθητη που εχει βγαλει παραπανω κεφαλαια απο σενα στον ακριβοπληρωμενο καθηγητη του σχολειου που ομως του κανει ιδιαιτερα. Σκεφτηκες να του πεις εκεινη τη μερα καποια πραγματα, οτι εσυ δεν πληρωνεις τους βαθμους σου, οτι κι εσυ συμμετεχεις μεσα σε ολο αυτο το χαος, αλλα καπως πιο τιμια. Αλλα τι σε νοιαζει. Λες και οι πανελληνιες ειναι διαγωνισμος με ολους τους μαθητες της χωρας. Μαλακιες. Διαγωνισμος με σενα και τον εαυτο σου ειναι. Ποσο αντεχεις λοιπον; Ποσα πραγματα θα θυσιασεις;
Στην οικονομια ισως να εμαθες οτι οταν θυσιαζεις κατι, κερδιζεις σε κατι αλλο. Κατι. Ποιος ξερει αν οντως αυτο το κατι εξισορροπει την απωλεια της μουσικης σχολης απο τη ζωη σου(εστω και προσωρινα)με την θεση σου στο πανεπιστημιο; Μονο εσυ. Εσυ ηθελες να τα θυσιασεις ολα; Οχι βεβαια, τρελος εισαι;!

Οι μερες διαδεχονται η μια την αλλη χωρις να προλαβεις να παρεις ανασα. Εφτασες στο σημειο να θεωρεις ξεκουραση την τηλεοραση, σιχαινεσαι τις σελιδες των σχολικων βιβλιων, αυτες τις απαισιες και σιχαμενες ιλουστρασιον σελιδες, που κανουν το βιβλιο σου να ''καθεται'' και οχι να πετανε σελιδες στον αερα. Αναζητας τη ζεστασια και τη θερμη που αποπνεουν οι σελιδες ενος λογοτεχνικου βιβλιου, θες να χαθεις σε ενα λογοτεχνικο βιβλιο, θελεις να βαλεις τη φαντασια σου να δουλεψει, οχι να βλεπεις τηλεοραση οπου εισαι ενας απλος θεατης-ουτε καν παρατηρητης.

Μα για κατσε, σου διδαξαν οτι τη φαντασια τη χρησιμοποιουν σε αλλα πραγματα. Μη, προσγειωσου. Η φαντασια ειναι χρησιμη μονο οταν πρεπει να απεικονισεις σημεια καμπης ή να βρεις ακροτατα, η φαντασια ειναι χρησιμη για να φερεις στο μυαλο σου το στιγμιοτυπο ενος κυματος. Η φαντασια ειναι χρησιμη οταν εχεις να κανεις με ενα θεμα εκθεσης καπως απαιτητικο.

Η φαντασια για τον εκπαιδευτικο δεν υπαρχει.

Θες να σε αφησουν να φανταζεσαι, να φανταζεσαι μακρια απο αριθμους, μεταβλητες, αξονες, γραφικες παραστασεις. Προτιμας να φανταζεσαι τον εαυτο σου στο σπιτι σου σε ενα χρονο, θα εισαι μονος. Ολομοναχος. Και σ'αρεσει η ιδεα. Ομως περιμενε, οσο το φανταζοσουν αυτο εχασες λεπτα στα οποια θα μπορουσες να γυρισεις στην πληρη αφοσιωση σου στα μαθηματα, ναι.

Εσυ, εσυ που παντα σεβοσουν τα βιβλια, ακομα και τα σχολικα. Εσυ πως μπορεσες να ξεσκισεις εκεινο το βιβλιο της κατευθυνσης; Δεν ηταν δικαιολογια το οτι ηθελες να αφαιρεσεις τις εκτος υλης σελιδες. Τα ματια σου ειχαν παρει μια περιεργη και αγρια οψη, εσκιζες τις σελιδες πεντε-πεντε, τις πετουσες μανιωδως στον αερα και μετα αδιστακτα τις ταλαιπωρουσες κι αλλο με τα χερια σου μεχρι να τις πεταξεις στον καδο.

Αποφασισες να διαβασεις το πρωτο βιβλιο που θα σου προτειναν, και ετυχε να ειναι επιφυλλιδες. Συγκεντρωμενες ολες σε ενα αχαρο μπεζ βιβλιο.

''Κριτηριο μας οι αναγκες μας. Οχι το παρελθον μας σαν αυταξια, οσο ενδοξο κι αν ηταν. Ουτε η ξυπασια του επαρχιωτη που του γυαλιζει οτιδηποτε ξενο, <<μοδερνο>> - χαντρες και καθρεφτακια.''

Και μετα, εχοντας στο μυαλο σου τετοιες αντιληψεις ως ''ξεπερασμενες, μονο οι 80χρονοι λενε τετοια, οι επαρχιωτες δεν ειναι ετσι'', ερχεσαι αντιμετωπος με κοριτσια απο τη ''δικια σου επαρχια'', κοριτσια μικρα, κοριτσια πιο μικρα απο σενα, κοριτσια που βαφουν τα μαλλια τους μπλε, φουξια, βυσσινι, που γεμιζουν profiles σε λογιων λογιων social networks με φωτογραφιες κλωνοποιημενες, ιδιες φωτογραφιες, κινητο μπροστα στον καθρεφτη της κρεβατοκαμαρας, κινητο μπροστα στον καθρεφτη του μπανιου, μερικες φορες και φωτογραφικη μηχανη, εξω το βυζι, εξω το μπουτι, ποιος νοιαζεται για τα λειψα κιλα, ποιος νοιαζεται για τα παραπανισια. Ασε μου κομμεντς απο κατω, κανε ταγκ πανω στα βυζια μου το ονομα σου, δωσε μου ικανοποιηση, θελω να παρω τη δοση μου. Φλερταρε με, κοιτα τι κανω για να με προσεξεις, εβαλα φωτογραφια με εσωρουχα, κοιτα με, ειμαι μολις 12 ετων.

Με μερικα δεν εχεις φοβερη διαφορα ηλικιας, σχεδον αμελητεα. Κι ομως, μερικες φορες νιωθεις σαν να γεννηθηκες σε αλλη εποχη, οπου το ιντερνετ δεν σαρωνε καθε σπιτι στο διαβα του, οπου το κοριτσι για να γνωρισει το αγορι δεν ειχε παρα να βγει βολτα στη δημοσια, γιατι εκει ηταν εκεινος, οχι πισω απο μια οθονη εκατονταδες χιλιομετρα μακρια.

Oh well. Εσενα τι σε νοιαζει; Εχεις αλλα πραγματα να σε απασχολουν περα απο all time classic θεματα προς κραξιμο.

[Παει καιρος απο την τελευταια μου αναρτηση(ουτε ενας μηνας) και αποφασισα να επιστρεψω πισω στο διψασμενο μου ιδερνετικο(και μαλλον πλεον ανυπαρκτο)κοινο.
Η αληθεια ειναι οτι ειχα ορεξη να γραψω ενα σωρο ξυλινα λογια, να πλατειασω, να αναφερθω σε εκατο θεματα που ολο σκεφτομαι να τα γραψω εδω αλλα ποτε δεν το κανω. Και οποτε παω να γραψω μονομιας σβηνονται ολα οσα ειχα στο μυαλο μου. Δε βαριεσαι.]

Δεν εχει

Προσπαθουσα χτες να κοιμηθω αλλα δυσκολευτηκα. Ενω ενιωθα την κουραση του συνεχους πρωινου ξυπνηματος στα ματια μου, ειχα εναν κομπο στο στομαχι που δεν με αφηνε σε ησυχια. Συσσωρευση αγχους που αρχισε να κανει την εμφανιση του σαν συμπτωματα λοιμωξης. Ασχημη αισθηση. Και τι να εκανα; Εκατσα ξαπλωμενη ατενιζοντας τις ντουλαπες και τα εβαλα ολα σε μια σειρα. Ειμαι 17, σχολειο σε 2 μερες, πανελληνιες σε 9 μηνες, ελευθερια σε 10 μηνες. Τελικα θελω ή δεν θελω να περασει αυτη η χρονια γρηγορα; Απο τη μια να ξεμπερδευω και να αρχισω να σκεφτομαι αλλα σημαντικα πραγματα, οπως τι επιπλα να βαλω στο σαλονι του σπιτιου μου κλπ, απο την αλλη να καθυστερησει οσο μπορει, να απολαυσω την τελευταια σχολικη χρονια σαν την τελευταια κουταλια παγωτο στο μπωλακι. Ομως κι αυτη η κουταλια μια στιγμη κραταει, ισως ειναι καλυτερα να κρατησει μια στιγμη και αυτη η χρονια.

Δεν δεχομαι πιεση απο φροντιστηρια και γονεις και σογια, θα ηταν ψεμα να το πω αυτο. Η μονη πιεση που δεχομαι ειναι απο τον ιδιο μου τον εαυτο που προσπαθει να με συνθλιψει. Δεν θα αντεξω την αποτυχια και δεν νομιζω οτι θα εχω την απαραιτητη ευελιξια να αποφασισω τι να κανω επειτα. Ενιωσα να πνιγομαι, ενιωσα τους τοιχους να με περικυκλωνουν απειλητικα σαν νταηδες σε σκοτεινο σοκακι.

Τελικα καταφερα και ξεφυγα. Ετρεξα ομως, λαχανιασα, η καρδια μου χτυπουσε δυνατα οταν πεταχτηκα απο το κρεβατι μου. Θα τα καταφερω...

Αυτη ειναι η χρονια μου, it's time to pay the price for eternal freedoooom. Καλα γι αυτο ας μην παιρνω κι ορκο!

Μπουαααααχ, κατι τετοιες στιγμες νιωθω μια μοναξια, κατι τετοιες στιγμες σαν τη χτεσινη. Μονο σκοταδι γυρω μου, και λιγο φως πανω στον τοιχο απο το φως στο δρομο. Και πολλες φωτισμενες φατσες πανω σε αυτον τον τοιχο, ομως δεν ειναι καμια χαμογελαστη. Βεβαια αυτο ειναι δικο μου σφαλμα, αφου εγω διαλεξα τις εικονες που τον κοσμουν. Ομως αυτα ειναι η μονη μου παρεα σε αυτες τις φασεις. Γιατι ποιον να παρω τηλεφωνο τετοια ωρα να του μιλησω; Ποιον να ξυπνησω απλα για να ακουσω μια φωνη που θα μου φανει ως στηριγμα;

Η δικια μου φωνη αρκει, και το να μιλαω φωναχτα στον εαυτο μου βοηθαει τελικα.

Κακος εφιαλτης αυτες οι ρημαδες οι εξετασεις, αντε να πανε ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ.

Γειαθαθ.


















(Ειμαι ευτυχισμενη, νι!)

Looking out on the deep blue sea

[Οχι, δεν βλεπω θαλασσα απο το παραθυρο μου.]

Προσπαθω να θυμηθω σε τι κατασταση βρισκομουν περυσι τετοια μερα. Το πιο πιθανο θα ηταν να εκλαιγα πανω απο το βιβλιο της οικονομιας ή της ιστοριας ή καποιου τελος παντων. Και δεν εκλαιγα επειδη ηξερα οτι δεν θα γραψω.
Εκλαιγα πολυ την προηγουμενη χρονια. Σχεδον καθημερινα. Εβλεπα την κατασταση μου και εδινα υποσχεσεις στον εαυτο μου ''δεν θα ξανακλαψεις, το γαμησες''. Ελα μου ομως που οταν το βουρκωμα φτανει και τα ματια σου βλεπουν θολα, εισαι ανημπορος να κανεις οτιδηποτε.
Ακομα και λιγες ωρες πριν τελειωσει η χρονια εκλαιγα ακομα. Μονο οταν εφυγε ενιωσα μεσα μου την ηρεμια. Την απωλεια εγνοιας. Οι μηνες περασαν τρομακτικα γρηγορα χωρις να εχω καποιον να περιμενω και ξεροντας οτι κανενας πλεον δεν με περιμενει. Εκανα λαθη, πολλα. Επεσα σε αγκαλιες, αγκαλιες ξενες που δεν ηθελαν τιποτα απο μενα. Ουτε εγω ηθελα τιποτα απο αυτες. Ηταν αδιαφορες στιγμες, που μπορει τοτε να κοροιδευα τον εαυτο μου οτι ηταν φοβερες και σουπεργουαου, αλλα τωρα που τα ξαναφερνω ολα στο μυαλο μου, μονο αδιαφορια με γεμιζει. Ουτε νοσταλγια, ουτε λυπη που δεν τις ζω πια, ουτε τιποτα.

Αυτη τη χρονια γελαω πιο πολυ. Δεν κλαιω. Δεν στενοχωριεμαι. Ο,τι ηταν να γινει, εγινε.
Ειμαι γεματη αισιοδοξια για ολα οσα επονται, γιατι αυτα ειναι τα καλυτερα γκοντ νταμιτ.
Και συμπεριλαμβανονται και οι πανελληνιες, ναι, αμε. Οι πανελληνιες με τις οποιες εχω γεμισει 40 αναρτησεις ξυλινες μαλακιες που λεει ο καθε ψαρωμενος μαθητης της δευτερας λυκειου. Οχι πια. Ας μου κρινει το μελλον. Ας μην γραψω οσο καλα θα ηθελα. Δεν με ενδιαφερει πια.
Ειναι κοντα και το ξερω, αλλα δεν τις αφηνω να με επηρεαζουν. Βεβαια σε ενα χρονο απο τωρα δεν θα λεω τα ιδια, ομως ας μην απαισιοδοξουμε απο τωρα.

Παντα ημουν απαισιοδοξη. Για τα παντα. Ομως οταν μπορεις να μοιραστεις τις σκεψεις σου και το γενικοτερο ειναι σου με εναν ανθρωπο που θα το εκτιμησει και θα το δεχτει απλοχερα, τοτε νιωθεις ενα ξεχειλισμα αισιοδοξιας και χαρας. Μια συναισθηματικη τερψη που σε ωθει μεσα στο χρονο, και ετσι νιωθεις τις μερες να περνανε γρηγορα, πολυ γρηγορα. Και οι τελευταιοι 2 μηνες περασαν πραγματικα πολυ γρηγορα.
Οσο μακρια κι αν ειναι καποιος απο σενα, απο τη στιγμη που μπορεις να τον εμπιστευτεις, να του μιλησεις και να σε ακουσει, να σε νιωσει, να μην εκλαβει τα διαφορα ξεσπασματα σου ως ''εφηβικες ανησυχιες'' και τα δει ως ξεχωρα και αυτονομα προβληματα, τοτε εχει εξαλειφθει καθε εννοια της αποστασης.

Ενα μηνυμα μακρια εισαι, τιποτα παραπανω. Βρισκομαι εδω για σενα, βρισκεσαι εκει για μενα. Αμοιβαιοτητα. Ομορφη λεξη. Καταλαβαινεις την ομορφια μιας τετοιας λεξης μονο οταν τη ζεις, μονο οταν τη δινεις και σου τη δινουν.

Απλα και ομορφα αισθηματα, απλες και ομορφες σκεψεις.

Το νησακι μας οσο παει και ομορφαινει.


Μμμμ αυτα. Καλημερα με ενα χαμογελο στα χειλη, τοοοοοοσοδα πλατυ!

Οι δηθεν και ο μισανθρωπισμος μου.

Εχω ξαναπει ποσο απεχθανομαι τους δηθεν ανθρωπους. Αυτους που δηλωνουν πως ειναι κατι απλα για να ειναι. Σε αυτες τις φιλοσοφικοατακες που εχω στα δεξια (το χερι που κανουμε το σταυρο μας, δηλαδη εκει ->) ειδα μια του Μαρκ Τουεην που ελεγε:

''Classic''. A book that people praise but never read.

Ποσο δικιο. Ποσες φορες εχω ακουσει ανθρωπους να λενε ''ΠΩΠΩ ΓΑΜΑΕΙ Η ΛΑΜΨΗ'' και απλα να ξερουν οτι εκει παιζει ο Τζακ Νικολσον και κραταει καπου ενα τσεκουρι.

-Εχεις δει τη Λαμψη ε?
-Ναι ρε, εκει με το τσεκουρι δεν γαμουσε????

(Ναι ρε φιλε, υπαρχει και σε 10 σεκ κλιπακι στο γιουτιουμπ ξερωγω.)

Πες μου, ''δεν την εχω δει τη ρημαδα τη Λαμψη''. Ευχαριστως να κατσω να τη δω και 5η φορα μαζι σου. Μη μου λες κατι απλα για να το λες.

Και οι σινεφιλ γενικα. ''Α χτες πηγα και ειδα τη ταινια του Μπουρσκοτσαροφσκι και προχτες ειδα μια απο Κοτεσανδινο''.
Οκ. Και ο,τι ειδες δεν σου αρεσε ουτε στο 1%. Χαιρεσαι να λες αυτα τα ονοματα και να σε κοιταει ο αλλος σαν χαμενος ομως ε;
Νιωθω ασχημα που τη βρισκω με Black Adder και Fawlty Towers.

Επισης εχουμε και τους ειδικους στην τεχνη.
''Aaaaaaaaw, Kandinsky.''
Ρε γαμωτο, μονο εγω βλεπω τετραγωνα μεσα σε τετραγωνα και κυκλους δωθε κειθε; Ειμαι ατεχνη και απολιτιστη και νεατερνταλ και αξιζω αφορισμο;
Και ενας αλλος που δεν θυμαμαι ονομα, μας τον εδειχνε η εικαστικου περυσι. Που εριχνε μπογιες πανω σε καμβα και ο κοσμος τον θαυμαζε επειδη αυτες οι μπογιες ειχαν παχος 7 εκατοστα.
Αυτο δηλαδη γιατι το βρισκουν τοσο AWESOME και SUPER COOL οι διαφοροι. Μα βεβαια, για να κατσουν 2 ωρες με το δαχτυλο να τριβει το πηγουνι τους και να κοιτανε ενα μπουρδελο με χρωματα πανω σε καμβα και να λενε ''πωπω.''


Μην αρχισω μετα με τις διαφορες γυναικοκοπελες που τρωνε τον ΑΜΠΑΚΟ, σαβουριαζουν ο,τι βρουν αλλα κατα τ'αλλα βαζουν στον καφε τους γαλατακι με χαμηλα λιπαρα.
Κατω τα γλυκα/φαγια με τη σεσουλα, αλλα ''κυριε Πρεσβη μας δεν θα παρω σοκολατακι, κανω διαιτα''.

Οκ. Και γω τρωω 2 παγωτα τη μερα και λεω στον κοσμο οτι κανω διαιτα.

True story.

Μετα παμε στους οικολογους. Πρασινους και μη.
Τα ιδια σκατα.

ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΕΠΟΧΕΣ GLOBAL WARMING
Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ
ΑΝ ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ ΘΑ ΠΣΟΦΗΣΟΥΜΕ

Ε απ'οτι βλεπεις Ελλαδα μενουμε. Μια Α νοοτροπια την εχουμε. Δεν αλλαζει.
Οποτε πρωτον ασε τον προσηλυτισμο και κατσε να κοιταξεις τη δικια σου κατασταση in the first place.
Κατα τ'αλλα, πνιγομαστε στα σκουπιδια αλλα την τσιχλα σου κατω την εφτυσες.
Ε βεβαια, ''δεν ειχε καδο κοντα''.
Κλεισ'το το ρημαδι το ερκοντισιον, 30 βαθμους εχει εξω. Αλλα ναι, αν δεν νιωθεις συνεχεια δροσερος και φρεσκος δεν θα παει καλα η μερα.

Και τωρα οι θρησκοληπτοι.
-Ε ρε γαμωτο.
-Βλασφημε! Εισαι εξω απο εκκλησια!
Και καθε Κυριακη λειτουργια, και αντιδωρο ναι, και χειροφιλημα στον τυπο με τα ρασα και ολα κομπλε.
Αλλα το Σαββατο που εχασε ο γαυρος, ''ΟΧΙ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ''.

Και παμε τωρα στους αγαπημενους μου.
Μουσικοι ακροατες.
Ολοι ειμαστε λιγο πολυ, θα εστιασω στη δηθεν ομαδα αυτων ομως.

-Ακους Savatage?
-Ναι ρε φιλε, ειναι γαματοι!!!!!!!!!!
-Ποιο αλμπουμ ειναι το αγαπημενο σου?
-Ε το summer's rain εχω ακουσει μονο.

Δηλαδη ημαρτον.
Επειδη δεν το θεωρω απαραιτητη γνωση, το summer's rain ειναι απλα ενα κομματι ενος αλμπουμ των Savatage.

-Πωπω δισκαρα το operation mindcrime!
-Πραγματικα.
-Ποιοι το χουν βγαλει;

Και μετα απο αυτο ανακαλυπτεις οτι δεν εχει ακουσει ΝΟΤΑ απο κει μεσα, και απλα το λεει για να το λεει. Και να νιωθει ο αλλος πως εχει να κανει με σουπερ γουαο ατομο.
Επισης μην ακους cannibal corpse επειδη ακουει ο γκομενος σου. Δε λεει.

Ολοι εσεις, ναι εσεις, οι δηθεν.
Διαβαστε, ακουστε, δειτε ο,τι θελετε ΕΣΕΙΣ και οχι οι ΓΥΡΩ ΣΑΣ.
Δεν θελει προσπαθεια.

Σκια

Ημουν για μια ακομη φορα στο Καστρο. Δεν ειχα ακουστικα στα αυτια. Ηθελα για πρωτη φορα σε αυτο το μερος να αφουγκραστω την ησυχια, δεν υπηρχε ψυχη. Εβγαλα το τετραδιο μου και ζωγραφιζα γραμμες. Απλα γραμμες, χωρις συνοχη. Μου αρεσε το απαλο-χωρις να ειναι εκνευριστικο-αερακι. Δεν μου ανακατευε τις σελιδες.
Εκανα τις μουτζουρες μου οταν ειδα μια σκια να διαγραφεται λιγο πιο διπλα. Δεν κρατησε για πολυ λοιπον η γαληνη. Δεν εδωσα σημασια, η τουριστες ηταν νορμαλ φαινομενο εκεινη την εποχη.

Η σκια ηταν μονη της.

Περιεργο, συνηθως μαζευονταν ζευγαρακια ή απαλευτα γκρουπ. Οι γραμμες μου γεμισαν τη μια σελιδα, γυρισα στην επομενη. Η ακρη του ματιου μου ειδε τη σκια να να πλησιαζει προς το μερος μου. Θα ηθελε να παρει καποια φωτογραφια. Παρακολουθουσα την πορεια της σκιας. Ηρθε ακριβως διπλα στη δικια μου.

-Σχεδιαζεις;
-Μπα, απλα γραμμες.

Αντρικη φωνη, ακουστηκε ωριμη. Δεν γυρισα να δω το προσωπο του. Τον ενιωσα να καθεται διπλα μου. Με μια απλη κινηση των ματιων μου θα μπορουσα να δω επιτελους τη μυστηρια αυτη παρεα μου. Ενιωσα ενα τριψιμο στον ωμο.

-Φαινεσαι αφοσιωμενη.
-Τα φαινομενα απατουν.

Και γυρισα, αυθορμητα. Γυρισα και τον ειδα. Ηταν εκεινος. Χαμογελουσε. Εμεινα ακινητη, δεν μπορουσα να το πιστεψω. Του χαμογελασα και γω. Επεσα στην αγκαλια του αμεσως. Μου χαιδευε τα μαλλια. Μια απο τις μεγαλυτερες(μη ερωτικες)φαντασιωσεις μου ειχε πραγματοποιηθει.

Το κεφαλι μου ειχε γυρει στον ωμο του, το χερι μου βρισκοταν μεσα στο δικο του. Κοιτουσαμε τον ηλιο που εδυε, μεναμε σιωπηλοι μπροστα στην ομορφια που ειχαμε κατω απο τα ποδια μας. Μου φαινοταν απιστευτο.

Ηταν μαζι μου, ηταν διπλα μου.

Ειχαμε πολλα να πουμε, κι ομως, μεναμε σιωπηλοι, ο ενας ηταν υπο την προστασια του αλλου. Εκανε κρυο, με αγκαλιασε πιο σφιχτα. Ενιωθα να με περιτριγυριζουν συννεφακια, θα ξυπνουσα οπου να' ταν..

-Ηρθες εδω για μενα.
-Οπως βλεπεις, ναι.

Χαμογελουσε. Ενιωσα μια ηρεμια να απλωνεται μεσα μου.

Τελικα δεν θα ξυπνουσα.

-Ξερεις, ειμαι περιεργος.
-Κι εγω.
-Δεν μπορεις να καταλαβεις ακριβως..
-Μπορω. Αληθεια μπορω.

Με κοιταξε στα ματια.

-Γι' αυτο με ρωτουσες που θα παω σημερα λοιπον;

Δεν μου απαντησε με λογια. Το χερι του ακουμπουσε το μαγουλο μου.

Οι σκιες μας ειχαν γινει ενα.

-Σηκωσε αερα, παμε;
-Εσυ ξερεις καλυτερα.

Του επιασα το χερι και ξεκινησαμε να παιρνουμε το μονοπατι της επιστροφης.

Ηταν μαζι μου, ηταν διπλα μου.

Ημουν ευτυχισμενη.

Μισα Μιχετ Ρατσαστα.

Ισως τελικα βιαζομαι να βγαλω εκτιμησεις για καποιες καταστασεις.
Και ως αποτελεσμα βγαινω με τα μουτρα μου κολλημενα πανω στην ασφαλτο.

Δεεεεεε βαριεσαι, παντα ετσι ηταν και παντα ετσι θα ειναι. Προς το παρον ας μην ξαναβιαστω να βροντοφωναξω MLR. Μια φορα τολμησα να το πω και εφαγα επικ σαβουρα και δεν μπορω να στηριχτω στον αγκωνα του καλου μου χεριου τωρα.
Οποτε παραμενουμε στο πατροπαραδοτο FML, να πεφτουμε και μεσα.

Επισης

ΤΕΡΑΣΜΠΕΤΟΝΑΡΜΕ ΓΑΜΩ.
Οχι.
Terasbetoni.
Αυτο.

Γεια σου κοσμε!

Δεν θελω κατι συγκεκριμενο, απλα περιμενω να παει 10 για να αποφασισω να ντυθω.
Δινω Τεχνολογια Επικοινωνιων σημερα λοιπον. Διαβασμα εριξα, ισως οχι τοσο οσο επρεπε αλλα ενα 16αρι το πιανω ανετα θαρρω.

Ενηγουεη δεν εχει σημασια. Αυτες οι μερες μου αρεσουν πολυ. Τοσο πολυ που δεν με τρομαζει πια η φυσικη κατευθυνσης την Τριτη. Νιωθω επιτελους τι θα πει αμοιβαιοτητα και συνεπως νιωθω και τι θα πει ευτυχια.

Βρισκω νοημα σε ολους αυτους τους στιχους και τραγουδια που υπο αλλες συνθηκες θα χαρακτηριζα ''γλυκαναλατα'', ''untrue'', ''σαχλομπαλαντες'' κλπ. Και κατι τετοιες στιγμες νομιζεις οτι ολα αυτα εχουν γραφτει ειδικα για καποιο συγκεκριμενο ατομο.

Aww, αγαπουλικες τασεις.



Μετα απο αυτην την εξαρση του γουτσουγουτσουγλυκοεαυτου μου, ας μην ξεχναμε οτι ειμαι παντα η Ρανια.



Rawr και αντιο.
Σας αγαπαω ολους.

Μαμα, ειμαι κυκλοθυμικη.

(Σιγουρα η μανα μου προτιμα τη συγκεκριμενη δηλωση απο το ''μαμα, ειμαι εγκυος''. Ευχαριστη παρενθεση, κλεινει τωρα.)

Χτες εγραψα αυτο το κειμενο, δεν το αναρτησα εδω επειδη ετρωγε φλασιες το ρουτερ και δεν ηθελα να του ριξω κι αλλες μπουνιες!@!@@*(#(@*(*@)(#@

-

Kind of.. happy.

Γιατι οταν ακους το Keeper II δεν μπορεις να εισαι κατσουφιασμενος. =)
Οκ, δινω μαθηματικα αυριο. Who cares? Dr Stein grows funny creatures!
Θα τελειωσουν και οι εξετασεις Ρανια. Θα σκιστεις μετα εκει 1,5 μηνα αλλα μετα σου υποσχομαι θα απολαυσεις διακοπες. Θα ειναι οι τελευταιες σου ως εφηβη. Θα δωσεις πανελληνιες, θα περασεις εκει που θες και μετα παλι ολα οκ.

Κοιτα να δεις ποιος τα λεει αυτα. Ορκιζομαι δεν παιρνω lsd.

Εκει που νομιζεις οτι καποια πραγματα εχουν πανω ετικετα με ημερομηνια ληξεως, τελικα ανακαλυπτεις οτι εξαφανιστηκε. Ή μαλλον το ανακαλυπτουν αυτα πρωτα..

Εγωισμος και παλι, μια ζωη εγωισμος. Και αφθονος. Μπερδεμα, συγχιση, νευρα, ανακατεμενα με αγχος νευρα, μετα μια υποχωρηση και μετα κι αλλη μια.

Κατα ποσο ειναι καλο το αποτελεσμα δεν ειμαι σε θεση να γνωριζω ακομα. Κανεις δεν ξερει.

Τελος παντων. Αυτα, παω να κανω την τελευταια επαναληψη, ciao.

-

Και τωρα ακουω fates και με εχει πιασει αυτο το καταθλιπτικομελαγχολικοτετοιο μου.
Θελω να πω σε ενα ατομο μονο, και ελπιζω να καταλαβει ποιο ειναι αυτο, τους εξης στιχους απο το κομματι που ακουω τωρα.

Time moves
Time heals
Time slips
Time steals
Time flies
Time fills
Time wastes
Time kills

Δεν εγινε τιποτα ξαφνικα ωστε να αλλαξει ετσι η διαθεση μου. Και μαθηματικα πολυ καλα τα πηγα, καλυτερα απ'οσο περιμενα.
Απλα ειναι αυτα τα συγκεκριμενα κομματια που ξερουν που θα σε αγγιξουν καθε φορα.

Καθε μα καθε φορα..

O.χι.

Παει κι αυτο. Τελευταια μερα ως μαθητρια της Β' λυκειου.
(τελευταια μερα κανονικης ροης μαθηματων και καλα, εχουμε ακομα τις εξετασεις)

Να πω παλι για τη φρικη που τρωω οποτε σκεφτομαι οτι θα ξυπναω κακην κακως 8 το πρωι, θα ριχνω μια ματια στις σημειωσεις (ανακαλυπτοντας οτι τελικα με τον υπνο ξεχνας πραγματα!-.-) και θα πηγαινω με ενα στυλο και ενα μπλανκο στο χερι στο τοσο αγαπημενο μου σχολειο;

Θα μου δωσουν τα θεματα, θα βαραει ατελειωτα drum solo η καρδια μου και τελικα θα παθω ενα μερικο μπλακαουτ του μισαωρου.

Παναγια μου ε. Κανω ετσι σε τι; Στις ενδοσχολικες της Β'.
Ω μα Ρανια μου καλη. Σε ενα χρονο δεν θα ειναι ετσι τα πραγματα.
Καθοοοοολου ετσι.
Σε ενα χρονο darling θα δινεις ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ.

Oh fuck.


Σκεψου τουλαχιστον οτι θα σηκωθεις και θα φυγεις απο δω.
Σημερα ο εφαρμογας ειπε οτι θα εκτιμησουμε τα καλα της Μηλου μολις φυγουμε.
Ααααααααααασε ρε.



Τα εκτιμαμε και τωρα αμα λαχει. Ανυπομονουμε να φυγουμε προς το παρον, και ας μας λειψει τι; Η ΑΧΙΒΑΔΟΛΙΜΝΗ ή ο ΚΑΡΟΔΡΟΜΟΣ;

Δεν θελω να παω Γ ρε. ΔΕΝ ΘΕΛΩ.
Δεν γινεται να μεινω σε αυτην την ηλικια; Το θελω πολυ, srsly.

Χαλαρα. Η ζωη ειναι ωραια, χαλαρα.

Αυτα που λες ιντερνετικε μου αναγνωστη.

Ματς μουτς.

Aaaadadadadadaddadada

Θελω να φωναξω ΑΔΑΔΔΑΔΑΔΑ.
Ετσι.
Ή απλα να βγαλω μια αναρθρη κραυγη.
Ή ακομα καλυτερα!
Να σπασω κατι. Οτιδηποτε.
Πως γινεται να εχω τοσο αγχος.
Γιατι να εχω τετοιο αγχος.
Γιατι.

Ουυυυυυφ συνελθε. Συνελθεεεε γαμω την απαισιοδοξια μεσα.
Ελατε,ας επααλαβουμε μαζι ολα αυτα τα εμετικα:
Η ΖΩΗ ΕΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ!
ΟΤΑΝ ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΣΟΥ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ, ΕΣΥ ΝΑ ΕΠΙΜΕΝΕΙΣ!
ΟΤΑΝ Η ΖΩΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΑ ΣΚΑΤΑ ΠΟΥ ΜΟΛΙΣ ΠΑΤΗΣΕΣ, ΕΣΥ ΧΑΜΟΓΕΛΑ!

Και ξερωγω τι αλλο...

Δεν ειπα οτι δεν εχει ευχαριστη πλευρα η ζωη.
Εχει.
Αλλα το να τη βλεπω και να μην τη ζω ειναι μαλακια.


ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΡΕ.
ΡΕ.
ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ.
ΡΕ
.
=(

Oh, hi

Εχω καιρο να γραψω.
Μην νομιζει κανεις οτι σταματησα να εχω ανασφαλειες, προβληματισμους και τασεις προς εξωτερικευση του μπουρδελωμενου ψυχικου μου κοσμου.
Τοσο καιρο γραφω μαλακιουλες του στυλ που γραφω και δωθε σε ενα τετραδιο.
Παραθετω λοιπον αποσπασματα απο κατι που εγραψα οταν ανεβηκα μονη μου στο Καστρο της Μηλου για να δω το ηλιοβασιλεμα.

-
Ειμαι μονη μου πανω σε ενα βουνο. Εχω την πιο ομορφη θεα που θα μπορουσε κανεις να φανταστει.
Ακουω ηρεμες μπαλαντες, τα μαλλια μου ανεμιζουν και νιωθω να ξεχειλιζω ηρεμια.
Περιμενω να δυσει ο ηλιος και να παρω μια φωτογραφια.
Το προτιμω αυτο. Ναι. Να ειμαι μονη μου πανω σε ενα τοιχακι με ενα νησι κατω απο τα ποδια μου. Χαλαρωνω.
Δεν μετανιωνω που δεν ειπα σε κανεναν να ερθει.
Ο ουρανος εχει γεμισει πανεμορφα χρωματα.
Κανει κρυο.
Θελω να ανακατευτω με τα χρωματα, να φυγω μακρια απο σχολεια, εξετασεις, πανελληνιες, υποχρεωσεις, βιβλια, στιβες βιβλια. Και ασκησεις, στιβες με χαρτια ασκησεων.
Μου φερνουν εμετο ολα.
Δεν θελω να περασω πληροφορικη.
Δεν θελω να περασω οικονομικο.
Πορτοκαλι. Παντου πορτοκαλι. Παντου ομορφια.
Δυση.
Φευγω.
-

Να και τι καταφερα να αποκτησω μετα απο εκεινη τη βολτα.

Shalala

Τιποτα.
Απολυτως τιποτα.
Απλα μια αισθηση να χαμογελασεις, να βγεις, να πιεις.
Ειναι ομορφα αυτες τις μερες. Ε οκ, δεν πιστευεις σε θεους σε παναγιες σε χριστους αλλα το κλιμα σε κανει χαρουμενο.
Θες να βγεις εξω και να περπατας στα σοκακια των χωριων μεχρι να πεσει ο ηλιος και τοτε να τρεξεις εξω απο την εκκλησια για να δεις το ηλιοβασιλεμα και τη Μηλο να απλωνεται στα ποδια σου.
Ναι. Γκρινιαζεις 365 μερες το χρονο για το 'κωλονησο' αλλα δεν μπορεις χωρις αυτο. Μεσα απο τα ματια των αλλων ανακαλυπτεις την ομορφια του.
Και ναι λοιπον, ειναι ομορφο το νησι σου.
Γιατι το βραδυ μπορεις να δεις τα αστερια χωρις να σου κοβει κανεις τη θεα.
Γιατι τη μερα θα κοιταξεις ψηλα και θα δεις ενα απεραντο γαλαζιο που ξεθωριαζει καθως η ματια σου απομακρυνεται..
Γιατι θα πας και θα πιεις με το κυμα να σκαει διπλα σου.
Γιατι θα πιεις καφε βλεποντας σκηνικα που αλλοι εχουν δει μονο σε καρτ ποσταλ.

Το γουσταρεις το νησι. Και τη γουσταρεις την εηφβικη ζωη.
Μην μεγαλωσεις ποτε Ρανια. Μεινε αυτο το χαζοκουτοπονηρο 16χρονο, ετσι μου αρεσεις.

Μια αγκαλια απο Γ.

Εχασες μια αγκαλια, περιμενες την επομενη.
Η επομενη ηρθε. Και την ακολουθησε κι αλλη, κι αλλη, κι αλλη.
Ηταν ολες ομορφες αγκαλιες που σε δεχτηκαν με θερμη.
Και συνεχιζουν να σε δεχονται ετσι.
Συνηθως εχουν μαζι τους και ενα φιλι, ενα χαδι.

Ηταν ομορφη η αγκαλια απο Γ. Ομως την εχασες.
Εκλαψες, και κλαις ακομα.
Δεν μπορει να γινει τιποτα, δεν θα εχεις ποτε ξανα την αγκαλια απο Γ.
Γινεσαι ευαλωτη, δεχεσαι κι αλλες αγκαλιες, προσπαθεις να κοροιδεψεις τον εαυτο σου οτι δεν σου λειπει η αγκαλια απο Γ.
Ματαια.
Η αναμνηση δεν φευγει, απλα ξεθωριαζει.
Ο πονος σταματαει σταδιακα να γινεται οξυς.
Ακομα υπαρχει.

Δεν εφυγε, δεν εφυγε ποτε απο το μυαλο σου.
Απλα σε επισκεπτεται πιο αραια.
Ισως να σταματησει τελειως να ερχεται καποια μερα.

Δεν σε περιμενει πια η αγκαλια απο Γ.

Ξεκιναω online ραδιο-φονικη εκπομπη.

Eh, ye!

Καθε Δευτερα και Τεταρτη στις 6, δεν ξερω για ποση ωρα, αναλογα με τα κεφια, θα κανω ραδιοφωνικη εκπομπη online.
Μπορειτε να με ακουσετε απο αυτο το λινκ(click me!)
Ξεκιναω αυτη τη Δευτερα στις 6, οσοι πιστοι.. =)

(οχι γκρινιες για την ωρα που ειναι σχετικα νωρις, αυτη μου δωσανε :Ρ)

When Loreena met Rania.

Loreena McKennitt δηλαδης.
Πρωτη φορα ακουσα σε αρκετα μικρη ηλικια, με τον πατερα μου να λεει ''ακου μια φωναρα τωρα..''
Σημερα πετυχα ανακοινωση για το λαηβ της εδω, το οποιο κατα πασα πιθανοτητα δεν θα τιμησω(ενδοσχολικες γαμω το κερατο.)
Η Loreena λοιπον, ή αλλιως η folk goddess Loreena, εχει μια φωνη που θα σε ταξιδεψει και θα σε χαλαρωσει.
Μου ερχονται πολλες αναμνησεις παιδικων χρονων ακουγοντας τραγουδια της.
Και σημερα ξεθαψα το book of secrets, ξεχωριζοντας το The Highway man. Κατεβαστε το εδω απο rapidshare.
Για οσους θελησουν να ακουσουν εστω και λιγο..

Ασπρα πουκαμισα και δυο ξυλακια στο χερι.

[2 μερες μετα αποφασισα να εκφερω και τη δικη μου αποψη περι των παρελασεων, αμε.]

Εκτη δημοτικου με ειχαν βαλει σε κληρωση μαζι με αλλα 5-6 ατομα για σημαιοφορο. Δεν βγηκα, με βαλαν πρωτη παραστατρια.
Θυμαμαι ειχα γυρισει σπιτι κλαιγοντας με λυγμους, απιστευτη στεναχωρια που δεν θα σηκωνα τη σημαια.

Μετα το δημοτικο ηρθε το γυμνασιο, μεχρι τη δευτερα γυμνασιου καθε 28η και 25η ημουν αρρωστη και (ω συμφορα!) δεν μπορουσα να παω στην παρελαση.
Ωσπου πλησιαζει ο γυμναστης και μου λεει ''θα ερθεις και συ στα τυμπανα; Σε προτεινε μια φιλη σου.''
Εγω στα τυμπανα; Πας καλα ρε ανθρωπε, θα χανω το διαλειμμα μου για να κανω προβα το εμβατηριο?
Κι ομως πηγα, γιατι με ειχε κολακευσει η προταση, χεχ.
Δεν μπορουσα να ακολουθησω στην αρχη, οι μεγαλυτεροι δυσανασχετουσαν που ''ολο μικρα κουβαλατε και μας τα κανουν μπουρδελο, χανουμε το ρυθμο!''
Μου εμαθαν ομως, μου αρεσε να χτυπαω το τυμπανο.
Και 3 χρονια μετα, να παλι η Ρανια να χτυπαει το τυμπανο, μονο που τωρα ειναι ΑΥΤΗ η μεγαλη που δυσανασχετει για τα μικρα.

Στην τελευταια γενικη προβα που καναμε, βλεποντας εκατονταδες ποδια να ακολουθουν τον ρυθμο που(και) εγω εδινα, ενιωσα λιγο Αδολφος.
Βαραω ενα τυμπανο, σε κανω ο,τι θελω.

Και ετσι ειναι, καποιοι αλλοι παραπανω βαρανε ενα τυμπανο και μας κανουν ο,τι θελουν.

Πως τιμας ανθρωπους που αγωνιστηκαν και σκοτωθηκαν για την ελευθερια και τη δημοκρατια διοργανωνοντας φασιστικο γεγονος;

Νγκεη.

Οντας ανεκαθεν ευαλωτη σε χαζορομαντικοτραγουδα, σιγα μην μου ξεφευγε το somebody απο depeche mode.
Τωρα κανονικα θα επρεπε να βαλω βιντεο απο γιουτχιουμπ αλλα ποτε κανεις δεν κανει τον κοπο να πατησει το πλεη, οποτε οσοι θελετε ψαχτε το. Ειναι ευκολο, καντε κοπη πεηστ στο σερτς του youtube.com 'somebody-depeche mode'.

Εγω απλα θα βαλω τους στιχους, που θες δεν θες φιλτατε αναγνωστη-uber θυμα θα τους δεις εστω και για κλασματα του δευτερολεπτου.

I want somebody to share
Share the rest of my life
Share my innermost thoughts
Know my intimate details
Someone who'll stand by my side
And give me support
And in return
She'll get my support
She will listen to me
When I want to speak
About the world we live in
And life in general
Though my views may be wrong
They may even be perverted
She'll hear me out
And won't easily be converted
To my way of thinking
In fact she'll often disagree
But at the end of it all
She will understand me
Aaaahhhhh....

I want somebody who cares
For me passionately
With every thought
With every breath
Someone who'll help me see things
In a different light
All the things I detest
I will almost like
I don't want to be tied
To anyone's strings
I'm carefully trying to steer clear of
Those things
But when I'm asleep
I want somebody
Who will put their arms around me
And kiss me tenderly
Though things like this
Make me sick
In a case like this
I'll get away with it
And in a place like this
I'll get away with it
Aaaahhhhh....

Νταξει ειναι υπερβολικα κοινοτυπο θα πει κανεις
Ε ειναι, γουσταρω απιστευτα ομως. Με εκφραζει καθε στιχος. Ειμαι κι εγω κοινοτυπη, τι να κανουμε.
(ah, οπου she βαζουμε he για να ισχυει η παραπανω προταση ομως ε)

Αυτααααα.

Τριπτυχο μιας 16χρονης ζωης

Ναι μωρε ειμαι 16 μολις, αλλα θελω να μοιραστω με τους ιντερνετικους αναγνωστες μου τις τρεις πτυχες στις οποιες εχω χωρισει τη ζωη μου.
Εννοω βασικα τα τρια ''πραγματα'' (πες το καταστασεις, πες το οπως θες) που θεωρω πιο σημαντικα και ενιοτε απαραιτητα.

Γνωση
Πρωτο και κυριο.
Και μιλαω απο την απλη αναγνωση και γραφη εως τον κινηματογραφο, τη λογοτεχνια, τη μουσικη.
Δηλαδη χωρις αυτα που πας ρε καραμητρο..

Ερωτας
Οποιος πει οτι δεν εχει ερωτευτει ποτε, οτι δεν εχει νιωσει τσιμπηματα στην καρδια και πεταλουδες στο στομαχι, δεν εχει χοροπηδηξει/τσιριξει απο τη χαρα του ή πλανταξει στο κλαμα/στεναχωρεθει και ολα αυτα για ενα προσωπο μονο, λεει ψεματα.
Επηρεαζει στο μεγιστο την καθημερινοτητα κλπ.

Ταξιδια
Θα μπορουσε να συμπεριληφθει στη γνωση αλλα το βαζω μια ξεχωριστη κατηγορια απο μονο του, γιατι εκτος απο γνωση εχει και ερωτα τελικα.
Αλλαζεις παραστασεις και ερχεσαι σε επαφη με αλλους κοσμους, πολιτισμους, ανθρωπους.
Και ετσι μαθαινεις ολο και πιο πολλα πραγματα, και σε ορισμενες περιστασεις αποκτας εμπειριες γυρω απο τον ερωτα.

And the road goes on forever..

Memories..

Εψαχνα κατι παλιες σημειωσεις μου στη φυσικη της πρωτης, και ξαφνικα πετυχα μπροστα μου το αναμνηστικο της πρωτης δημοτικου.
Μονο που δεν εβαλα τα κλαματα.
Ανοιξα το τσακισμενο στα 2 χαρτονι, και ειδα φωτογραφια απο το 1998..
Ολοι τοσο διαφορετικοι, μικροι , αθωοι.
Αλλοι μετακομισαν, αλλοι δεν συνεχισαν στο λυκειο.
Τα θρανια σε σχηματισμο Π.
Στον τοιχο ζωγραφιες, χαρταετοι και κατι κλοουν.
Ανοιχτες κασετινες με ξυλομπογιες, πρασινες θηκες με αυτα τα κυβακια μεσα..
Σορτσακια, αμανικα.
Χαχαχ οχι ρε φιλε, εχω μαλλια μεχρι τους ωμους..
Τα χερια ολων ειναι πλεγμενα πανω στα θρανια, ή σταυρωμενα κατω στην κοιλια.
18 παιδια.
Με μερικα δεν μιλιομαστε τωρα.
Με μερικα σημερα περασαμε απιστευτα στο κενο, σπαρταρουσαμε απο τα γελια.
Με μερικα βγαινουμε καθημερινα, ειμαστε ολοι μια παρεα, με προσθεσεις και αφαιρεσεις.
Που πηγαν και τι απεγιναν ολοι αυτοι που εφυγαν υστερα απο την 3η δημοτικου?
Δεν τους εχουμε ξαναδει απο τοτε..

Δεν θελω να τελειωσει το σχολειο, δεν θελω να χασω αυτα τα παιδια..
Τα παιδια που με κανουν να γελαω, να τσατιζομαι, να αγανακτω, να χαιρομαι.
Αυτα τα παιδια.
Σας αγαπω ρε, κι ας μην σας το χω πει ποτε. Σας ζω πανω καμποσες ωρες τη μερα εδω και 10 χρονια.

Θα μου λειψετε..

Τιποτα, nothing, rien. (#2)

Μετα απο μια εντελως ΚΛΑΣΜΕΝΗ μερα, 4 ωρες προβα, νευρα με υπευθυνο καθηγητη που ομως κρατας διακριτικα μεσα σου, τρεξιμο για να προλαβεις το ωδειο, αρκετο διαβασμα για διαγωνισμα φροντιστηριου αυριο, ειναι απιστευτα χαλαρωτικο και γενικα ομορφο να καθεσαι να λυνεις μιγαδικους με συνοδεια πλεηλιστ που εχεις φτιαξει, εχει την ετικετα ''διαβασμα'' και εχει μεσα μπαλαντοειδη των οποιων τους στιχους γνωριζεις(επι το πλειστον :Ρ).

Θετω z=x+yi και I will sail where the Raven lead meeeeee..

Fly on black wings high and free, I shall return with the wind the day, from high adventures, swelling sail, autumn red comes to Asa Bay.

Bathory.
Ή αλλιως η-μουσικη-μας-σε-στοιχειωνει-και-σε-συγκινει-για-παντα.
(οπως εχει πει και ενα αγαπημενο προσωπο :) )
(αναθεμα τα κλοπηραητς)

Αλλη μια αυτοβιογραφικη και probably ανουσια για το ιδερνετικο κοινο αναρτηση.
Αγαπω το διαδικτυακο ημερολογιο μου, yah!

The Wall.

Μπραβο στη νοβα που αμα γουσταρει βαζει και καμια καλη ταινια.
Ολο ακουγα και ακουγα για αυτην αλλα ποτε δεν εκανα τον κοπο να τη δω.

Σκηνοθετης: Alan Parker
Σεναριογραφος: Roger Waters (μπασιστας και βοκαλιστας των Pink Floyd)
Κυριος ρολος αυτος του Pink, τον οποιο ερμηνευει ο Bob Geldof

O Pink λοιπον.

Στην ταινια βλεπουμε διαφορες ψυχοσωματικες αλλαγες και καταστασεις που εχει ζησει απο την παιδικη του ηλικια. Στην πορεια μαθαινουμε οτι ο πατερας του σκοτωθηκε στον δευτερο παγκοσμιο. Αργοτερα τον δειχνει (στην παιδικη ακομα ηλικια) στον σταθμο του τρενου οπου ολοι οι επιζωντες του πολεμου ενωνονται παλι με τις οικογενειες τους, ενω ο ιδιος μενει να περιπλανιεται ολομοναχος, χωρις να περιμενει καποιον.

Για τους ευσυγκινητους, καπου εδω ανεβαινουν τα πρωτα δακρυα.

Ο μικρος αρχιζει να θετει ως στοχο της ζωης του την ανακαλυψη στοιχειων που θα τον βοηθουσαν να δημιουργησει την πατρικη μορφη που τοσο του ελειπε. Βρισκει σε ενα συρταρι το πιστοποιητικο θανατου του απο τον Γεωργιο VI, και απο κει και επειτα παρακολουθουμε τον Πινκ στο σχολειο του, με τους καθηγητες που τον κοροιδευαν για τα αστεια ποιηματα του, τους μαθητες να καινε θρανια, καρεκλες, και ολα αυτα κατω απο τους ηχους του πλεον πασιγνωστου We don't need no education. Ο Πινκ ενηλικιωνεται, παντρευεται, τον απατουν, πληγωνεται, αποπειρα αυτοκτονιας, αλκοολ, ναρκωτικα, πορνες.

Προσωπικα προτεινω να το δουν οσοι εχουν εστω και λιγο ψαχτει με το ομοτιτλο των pink floyd. Ειναι σαν να βλεπεις το νοημα των στιχων που εψαχνες σε μια ταινια.

Χαρα και μαζοχισμος.

Και αυτα τα 2 συγκεντρωμενα σε ενα ατομο, εμενα.

Επιτελους φτιαχτηκε το πισι μου(οταν βαριεμαι μερικες φορες το κλεινω απο το κουμπι, λογικο να τα παιξει), και ειμαι πισω στη μουσικη μου και τα αρχεια μου, παλι καλα επαψε να με στοιχειωνει η ιδεα του φορματ.

Εγκριση απο τον συλλογο γονεων προς την τριημερη εκδρομη μας εις τας μαγευτικας αθηνας, μονοημερη εκδρομη μεσα στην επομενη βδομαδα και 3 κενα τη δευτερα, τελευταια ωρα(=εξαωρο) και τις 2 πρωτες(=υπνος μεχρι τις 9:30!).

Ομαλη πορεια στις προβες για την εκδηλωση της τριτης λυκειου.

Απουσια πιεσης απο ΟΛΟΥΣ τους σχολικους φορεις. Ευτυχια.

Και μεσα σε ολο αυτο το χαρμοσυνο κλιμα, ακουω ψυχοπλακωτικα τραγουδια. Το gutter ballet εχει μπει σε repeat.

Τι σκατα, ενω ολα βαινουν καλως εγω θελω να εξισορροπω την κατασταση με summer's rain και παει λεγοντας?



Δεν ξερω. Μαζοχισμος μαλλον.

Ας το γυρισουμε σε gamma ray να αναψουν τα αιματα.

ALL THAT I SEE IS THE YEAAAAAAAAAARS

Αυτα λοιπον. Just another crisis, nothing special.

Hails!

Ισως.

Φανταζομουν σημερα τι πειραγμα θα ετρωγε ο Σημιτης μικρος στο σχολειο του οταν θα μαθαιναν για τον αντισημιτισμο. Μεχρι προτεινος-ομολογω- νομιζα οτι ο αντισημιτισμος ειχε να κανει με αντιπαθεια προς τον εν λογω πολιτικο. Σοβαρα.

Τομεητοους? Νο? Ωραια.

Ασχετο τωρα. Δεν μπορω να καταλαβω γιατι σε καθε περιοδο της νεας ιστοριας κρυβεται καπου μια αντικομμουνιστικη διαθεση. Μα παντου.
Δηλαδη οι συνομιλιες της εκαστοτε εποχης πρεπει να ηταν καπως ετσι:

Νεαρο μελος ναζιστικης οργανωσης πλησιαζει Γερμανο πολιτη.
-Γιοχαν! Τι εφαγες σημερα;
-Τιποτα.
-Ο γειτονας σου τι εφαγε;
-Οσπρια.
-Τι ειναι ο γειτονας σου;
-Εβραιος.
-Ο απεναντι γειτονας τι εφαγε;
-Κρεας.
-Τι ειναι ο απεναντι γειτονας;
-Κομμουνιστης.
-ΚΑΙ ΑΞΙΖΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟ ΦΑΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΕ ΣΕΝΑ, ΤΟΝ ΑΠΛΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟ ΑΣΤΟ. Ελα μαζι μας. Πολεμησε αυτους που σου κλεβουν το φαγι.


Ε?

Ισως και οχι.
Αλλα ισως και ναι.

Γιατι τι σκατα ειναι ο ναζισμος τελος παντων. Φυλετισμος και αντισημιτισμος πανω απ'ολα. Και βεβαιως βεβαιως υστερικος κομμουνισμος. Αντιδιεθνισμος γενικοτερα.
Κι ετσι αρχιζει η αδιαφορια προς τη δημοκρατια, η αδιαφορια για την τυχη της. Και η ανοχη στη στρατοκρατια.

Και ολα αυτα δεν ειναι παρα πολιτικες συνεπειες καποιας κρισης φανταζομαι.
Του κραχ φανταζομαι? Καλα φανταζομαι?
Χτυπαει με σειρα βιομηχανικες και αγροτικες χωρες, ωστε να καταληξουμε σε ολο αυτο το μπαρμπουτσαλο του αντιδιεθνισμου.

Ισως και οχι.
Αλλα ισως και ναι.

Γέλα!

Γελα, ειναι ομορφο να γελας, εστω να χαμογελας.
Αυτο το σφιξιμο στους μυες του προσωπου σου, ειναι γλυκο, ειναι ομορφο.
Γελα, δεν ειναι δυσκολο.
Μπορει να σου φυγει ολη η κακοκεφια μεσα σε λιγα δευτερολεπτα, δοκιμασε το!
Γελα. Ριξε ενα χαμογελο, κανε κατι.
Δυναμωσε λιγο την ενταση της μουσικης και παρε αποφαση πως εσυ εξουσιαζεις τη διαθεση σου, εσυ και μονο.
Εχεις υποχρεωσεις, εχεις deadlines να προλαβεις, εχεις πραγματα να κανεις, αγχωνεσαι και ξεχνας να γελασεις.

Μου αρεσει να γελαω και να χαμογελαω διαρκως.
Δεν ανησυχω μην κανω ρυτιδες εκφρασης.
Με λενε χαζοχαρουμενο ενιοτε.
Συνηθως γελαμε ολοι μαζι, και ειναι ωραια.

Και πως με ενα απλο ξεσπασμα του εαυτου σου, ενα ξεσπασμα απο μεσα σου, τρανταζεται ολο σου το σωμα, η αναπνοη σου κοβεται και τα ματια σου σχεδον κλεινουν, πως με ενα τετοιο ξεσπασμα μπορει να σου φτιαξει η διαθεση?
Αλλαζει η φωνη σου, μερικοι δεν ακουγονται καν, απο το στομα τους βγαινει μονο αερας.
Σε αλλους παλι αυτο το χαμογελο δεν εξελισσεται συχνα σε γελιο.
Ανουσιο μηπως?

Περιεργο λιγο.

Τωρα θα σκεφτεσαι ''τι διαολο, κερδισε κανα ΚΙΝΟ αυτη και κανει ετσι''.
Μπα.
Εφηβικη κριση I guess.

We're living in a constant fight
Too much pressure everywhere
And all around

Don't let it pull you down
Hold on tight
Cling to your dreams

Don't you depend on someone else
Think for yourself and win the race

The chance you got comes never twice
Do your best, (and) do it right

Time will come but don't you hide
You are on your way

You're led by God but you're not a pawn
Should live your life, don't care 'bout any scorn

Just let them fool around
No need to cry
Don't give up

Try to be as smart as you can be
I know you own so much ability

Ναι ρε γαμωτο, ακουω helloween και μου φτιαχνει η διαθεση.
Οσο κοινοτυποι κι αν φαινονται οι στιχοι, δεν βαριεμαι να τους ακουω/διαβαζω/τραγουδαω. Τι σκατα φανμποησα θα ημουν τελος παντων. :Ρ

So..



In case you haven't smiled yet.
=)

ΜΙΕΧ. Ή αλλιως, τα ξυνω που τα ξυνω, ας γραψω και τιποτα.

Αυτο που λεει ο τιτλος.

Και το θεμα ειναι οτι ξυνομαι απο το πρωι μεχρι το βραδυ, ενω εχω να κανω 3 εργασιες, να διαβασω του κοσμου τα πραγματα, να κανω του κοσμου τις ασκησεις, μπλα μπλα μπλαχ.

Το αστειο της υποθεσης ειναι οτι αγχωνομαι οτι δεν θα προλαβω. ΕΜ ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΔΕΝ ΚΟΥΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΩΛΟ ΣΟΥ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ. Παρ'τα τωρα. Να. Να. *απανωτες μουτζες*

Λοιπον. Ας κανουμε εναν απολογισμο. Οταν καταγραφω οσα εχω να κανω καπου και μετα διαγραφω σιγα σιγα αυτα που ολοκληρωνω, αναπτερωνεται καπως το ηθικο μου.

Εφημεριδα που αποφασισαμε στο ντουκου να ιδρυσουμε - προοδος : 1%.
Εχουμε δηλαδη τον τιτλο, τις στηλες και την συντακτικη ομαδα. Νομιζω παμε καλα.

Εργασια Αστρονομιας για αυριο - προοδος: 100%
Ημουν τοσο κωλοφαρδη ωστε να βρω ενα κειμενο στον γουγλη που ειχε ακριβως τα στοιχεια που εψαχνα. Κοπη/πεηστ σε ενα παουερποιντ και αρχοντας.

Μα, ποιος μαλακας παει 11 το πρωι Σαββατιατικα(ειναι και του Αγιου Βαλεντινου αυριο ΜΗ ΧΕΣΩ), στα σχολεια?

Εγω υποθετω.

Τεσπα.

Εργασια Βιολογιας - προοδος: 0%.
Νικο, στρωσου. Δεν τα κανω παλι ολα μονη μου. ΑΚΟΥΣ??!??!

Εργασια Ιστοριας - προοδος: 0%
40 σελιδες, να τις κανω σχεδιαγραμμα. Δεν μας χεζεις ρε Νταλαρα.

Εργασια Εκθεσης-Εκφρασης: 0%.
Να διαβασω και να φτιαξω μια παρουσιαση για ενα βιβλιο μεσα σε 5 μερες. Χεσε μας κι εσυ. Θα παω εναν Δαν Βραουν που διαβασα προσφατα και αν της αρεσει.

Διαβασμα κιθαρας - προοδος: 40%
ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΩ ΤΗΝ ΠΑΡΤΙΤΟΥΡΑ ΣΕ ΛΕΩ.

Ασκησεις μιγαδικων - προοδος 24%
Δεν μπορω. Με κουραζουν. Απασχολουν τα λιγοστα κυτταρα που εχει ο εγκεφαλος μου.


Και τωρα ειναι η ωρα που σε πιανει μια διαθεση να κανεις κατι δημιουργικο. Να διατυπωσεις τη θεωρια της σχετικοτητας για παραδειγμα, αλλα αφου συνειδητοποιησεις οτι σε εχουν προλαβει(ποιος ειναι αυτος ο Αλμπερτ τελος παντων?), λες 'παω να γεμισω την δαταβασε του μπλογκ'.

Veni, vidi, vici.

Αποχωρω.

Καληνυχτες ιδερνετ.

Προς αυτους που γραφουν για τα προβληματα των εφηβων.

Ακουστε. Επειδη ειμαι εφηβη και θα ειμαι για κατι λιγοτερο απο 2 χρονια ακομα, θελω να σας πω ορισμενα πραγματα.

Επεσε τις προαλλες στα χερια μου ενα βιβλιο, ''Εφηβοι, προβληματα και ανησυχιες''.

Αυτο το πραγμα, που καθεστε και μας βαζετε ολους στο ιδιο τσουβαλι, ειναι καπως. Σπαστικο. Καπως.

Θελω να πω, τα προβληματα μας δεν θα τα καταλαβει και δεν θα τα κατανοησει ποτε κανενας τοσο, ωστε να γραψει βιβλιο για αυτα. Ποσο μαλλον καποιος που δεν ειναι καν εφηβος eh.

''Ειστε μεταξυ 13 και 16 ετων περιπου, δηλαδη αυτο που λεμε εφηβοι. Αυτο το βιβλιο ειναι φτιαγμενο για σας, αγορια και κοριτσια.''

Τι λες ρε φιλε τωρα, καταφερες να γραψεις 152 σελιδες οπου ισχυριζεσαι πως διαβαζοντας το θα νιωσω αποδεκτη ή κατι?

Πολυ δυναμικα ξεκινησα και δεν μου αρεσω. Παμε παλι. :P

Το βρισκω καπως αδυνατο τεσπα αυτο. Εχει ενδιαφερουσες διαπιστωσεις. Αλλα δεν δεχομαι να μου λες οτι κατεγραψες ολα μας τα προβληματα και καλυψες ολα τα περιθωρια που εχουμε για να προβληματιστουμε κι αυτα.

ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΑ. Ουφχ.

Το βιβλιο δεν θα το κρατησω για μενα. Για τη φουκαριαρα τη μανα μου.
Να δουμε, θα αρχισει να μου μιλαει ομορφα και γλυκα μετα απο αυτο, θα αρχισει να με αφηνει να γυριζω ο,τι ωρα θελω σπιτι, θα σταματησει να με πρηζει να διαβασω?

Μπα.

Οποτε, οχι μονο γραφεις ασταθειες, δεν πετυχαινεις και τιποτα.

Οποτε σταματα, ασε τους περιεργους εφηβους που δεν τους καταλαβαινει κανεις και βιωνουν καθημερινα τον κοινωνικο αποκλεισμο(θεε μου, εχεις γραψει 2-3 καλες παπαριες εκει μεσα.) να κοψουν τις φλεβες τους και να κανουν σεξ υπο το φως του φεγγαριου.

Παω να ουρλιαξω γυμνη στο λυκοφως γιατι δεν με καταλαβαινει κανεις. Αουαουα.

Eh.

Σκατα στα μουτρα μου που δεν ακουγα ΤΟΥΛ τοσο καιρο.

Αυτο.

Εμεις κι ο κοσμος.

Το μικρο Ρανι ανακαλυπτει τον κοσμο.

Και το Ρανι μεσα σε αυτες τις ερευνες, ανακαλυψε οτι ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν πρεπει να αφηνεις μια κατασταση να σε παιρνει απο κατω.

Η ζωη ειναι ομορφη, τη ζωη πρεπει να τη χαιρεσαι, να την ξεζουμιζεις και να δινεις σημασια στην καθε σταγονα που αποκτας.(εχμ, αυτη η προταση γραφτηκε με απωλεια πορνοδιαστροφικων σκεψεων.)

Θα κλαψεις μια, θα κλαψεις δυο, θα κλαψεις τρεις αλλα μετα τελος. Δεν αξιζει να κλαις.

Προσπαθησε να βγαλεις αλλου τα δακρια σου. Βγαλ'τα σε ενα τραγουδι, σε μια ταινια, καπου αλλου.

Παντα θα εχεις ανθρωπους γυρω σου που θα σε εκτιμουν και θα σου συμπαρασταθουν και ολα αυτα τα κλισε που λενε οι γκομενες στα hi5 των κολλητων τους.

ΑΧΑΜ, reconnect.

Που λες, πολλοι ανθρωποι θα φυγουν και πολλοι ανθρωποι θα ερθουν. Τη στιγμη που τους βλεπεις να φευγουν, απλα κατσε πισω πισω να κουνας το μαντηλι. Μην τους αφησεις να σου καταστρεψουν την ευτυχια.

Ακομα κι ετσι, ακομα κι αν μεσα απο το δηθεν σκληρο περιβλημα σου αρχιζεις να σπας, θα βρεθεις παλι αναμεσα στην ομαδα των ανθρωπων που θα σε ξαναπαρηγορησουν. Και θα σου ξαναπουν κλισε φρασεις. Που θα τις εννοουν.

Και καποια στιγμη θα ερθουν καινουριοι ανθρωποι. Κι αλλοι ανθρωποι. Που θα σε κανουν κι αυτοι χαρουμενο, ετσι οπως ησουν και με τους παλιους ανθρωπους.
Μπορει να μην με πιστευεις, μπορει να μου λες ''χεσε με, δεν ξερεις τι τραβαω τωρα, μη μου λες μαλακιες.''

Αλλα ξερω.

Και ξερω οτι θα βρεις κι αλλα ατομα οσο προχωρας.

Σιγια.

Τα παντα ολα.

Καλη χρονια και τυπικες χυδαιοτητες κατ'αρχας.
Πανε αρκετες μερουλες απο τοτε που εγραψα τελευταια φορα εδω. Ξερω οτι αυτη τη στιγμη ενα πληθος internet users περιμενουν εναγωνιωδως να ανεβασω καινουρια αναρτηση.
Ναι λοιπον αγαπητοι αναγνωστες, Rania is back. In black.

Διακοπες παπαλα, ξυσιμο παπαλα και καποια στιγμη πρεπει και wow παπαλα. Δεν μου παει καρδια ομως.
ΤΩΡΑ ΜΕΣΑ ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ.
Μου ειχα υποσχεθει οτι μεσα στις γιορτες θα εκανα καμια επαναληψη ή κατι. Η τσαντα μου μεχρι χτες ηταν θεοκλειστη με τα βιβλια μεσα.
Ειμαι υποδειγμα μαθητη, i know.

Τις τελευταιες μερες αραξα οσο μπορουσα. Μιλαμε για ΣΑΠΙΛΑ, οχι αστεια.
Τωρα ξανα στη ρουτινα, γραφω 3 διαγωνισματα, το φροντιστηριο εχει αρχισε λιγο πριν ανοιξουμε κλπ.
Βαριεμαι και μονο που το σκεφτομαι.
Α, τι λενε οι monty?

Always look on the bright side of life.



Και ναι, σκοπευω απο φετος να αρχισω να την κοιταω αυτην την γαμημενη την πλευρα.
Παω να διαβασω, γεια.