Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

Δεν εχει

Προσπαθουσα χτες να κοιμηθω αλλα δυσκολευτηκα. Ενω ενιωθα την κουραση του συνεχους πρωινου ξυπνηματος στα ματια μου, ειχα εναν κομπο στο στομαχι που δεν με αφηνε σε ησυχια. Συσσωρευση αγχους που αρχισε να κανει την εμφανιση του σαν συμπτωματα λοιμωξης. Ασχημη αισθηση. Και τι να εκανα; Εκατσα ξαπλωμενη ατενιζοντας τις ντουλαπες και τα εβαλα ολα σε μια σειρα. Ειμαι 17, σχολειο σε 2 μερες, πανελληνιες σε 9 μηνες, ελευθερια σε 10 μηνες. Τελικα θελω ή δεν θελω να περασει αυτη η χρονια γρηγορα; Απο τη μια να ξεμπερδευω και να αρχισω να σκεφτομαι αλλα σημαντικα πραγματα, οπως τι επιπλα να βαλω στο σαλονι του σπιτιου μου κλπ, απο την αλλη να καθυστερησει οσο μπορει, να απολαυσω την τελευταια σχολικη χρονια σαν την τελευταια κουταλια παγωτο στο μπωλακι. Ομως κι αυτη η κουταλια μια στιγμη κραταει, ισως ειναι καλυτερα να κρατησει μια στιγμη και αυτη η χρονια.

Δεν δεχομαι πιεση απο φροντιστηρια και γονεις και σογια, θα ηταν ψεμα να το πω αυτο. Η μονη πιεση που δεχομαι ειναι απο τον ιδιο μου τον εαυτο που προσπαθει να με συνθλιψει. Δεν θα αντεξω την αποτυχια και δεν νομιζω οτι θα εχω την απαραιτητη ευελιξια να αποφασισω τι να κανω επειτα. Ενιωσα να πνιγομαι, ενιωσα τους τοιχους να με περικυκλωνουν απειλητικα σαν νταηδες σε σκοτεινο σοκακι.

Τελικα καταφερα και ξεφυγα. Ετρεξα ομως, λαχανιασα, η καρδια μου χτυπουσε δυνατα οταν πεταχτηκα απο το κρεβατι μου. Θα τα καταφερω...

Αυτη ειναι η χρονια μου, it's time to pay the price for eternal freedoooom. Καλα γι αυτο ας μην παιρνω κι ορκο!

Μπουαααααχ, κατι τετοιες στιγμες νιωθω μια μοναξια, κατι τετοιες στιγμες σαν τη χτεσινη. Μονο σκοταδι γυρω μου, και λιγο φως πανω στον τοιχο απο το φως στο δρομο. Και πολλες φωτισμενες φατσες πανω σε αυτον τον τοιχο, ομως δεν ειναι καμια χαμογελαστη. Βεβαια αυτο ειναι δικο μου σφαλμα, αφου εγω διαλεξα τις εικονες που τον κοσμουν. Ομως αυτα ειναι η μονη μου παρεα σε αυτες τις φασεις. Γιατι ποιον να παρω τηλεφωνο τετοια ωρα να του μιλησω; Ποιον να ξυπνησω απλα για να ακουσω μια φωνη που θα μου φανει ως στηριγμα;

Η δικια μου φωνη αρκει, και το να μιλαω φωναχτα στον εαυτο μου βοηθαει τελικα.

Κακος εφιαλτης αυτες οι ρημαδες οι εξετασεις, αντε να πανε ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ.

Γειαθαθ.


















(Ειμαι ευτυχισμενη, νι!)

8 σχόλια:

Sourotiri είπε...

One thing at a time :)

Δεν σε βοηθαει να σκεφτεσαι τοσο τι ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ γινει σε 9 μηνες.

Μην αρχιζεις καν με τον Σεπτεμβριο, ξεκινα με την 11 Σεπτεμβριου. Αγιασμος, κλαιν μαιν :)

Και ηρεμησε, σε γενικες γραμμες, στην Γ' Λυκειου δεν παιρνουν κεφαλια :)

Καλη αρχη λοιπον!

kotetsi είπε...

kapoios ap ta prosopa ston tixo su isos mporouse na se akousi...
esto kai enas na mporouse kai na ton exis xasi, einai megalo krima...

Lydia είπε...

Ρε μαναρι κουλ. Σιγά. Όλα οκ θα πάνε

Χριστόφορος (personGR) είπε...

Magnificent Post... Πραγματικά περιέγραψες τέλεια την αίσθηση... Σε μια τέτοια κατάσταση βρισκόμουν και εγώ πέρυσι μετά τους βαθμούς και όταν ξεκίνησα φέτος φροντιστήριο...

Λίγη μουσική πάντα βοηθάει!

Rania είπε...

Sourotiri εισαι ερωτας ρε! :Ρ :)

Κοτετσι οσες φορες και να διαβασω το κομεντ σου κατι δεν καταλαβαινω.

Κοτα σκασε. ΟΛΟΙ ΑΥΤΟ ΛΕΝΕ.

Χριστοφορε i know. Παντα πιστη συντροφος :)

johngreek είπε...

"it's time to pay the price for eternal freedoooom"

Τι τέλεια ατάκα! Το motto όλων των μαθητών πρέπει να γίνει!

Rania είπε...

χαχαχαχαχ για το eternal δεν ισχυει βασικα, μετα θα χεις ενα καρο αλλες υποχρεωσεις και παει λεγοντας. Παντως σαν κλειδι για την ελευθερια τις βλεπω τις πανελληνιες, οποτε :D

Ανώνυμος είπε...

uparxoun pio simantika pramata apo tis panelinies :/ opws ta ourliaxta 3erwgw