Δεν δεχομαι πιεση απο φροντιστηρια και γονεις και σογια, θα ηταν ψεμα να το πω αυτο. Η μονη πιεση που δεχομαι ειναι απο τον ιδιο μου τον εαυτο που προσπαθει να με συνθλιψει. Δεν θα αντεξω την αποτυχια και δεν νομιζω οτι θα εχω την απαραιτητη ευελιξια να αποφασισω τι να κανω επειτα. Ενιωσα να πνιγομαι, ενιωσα τους τοιχους να με περικυκλωνουν απειλητικα σαν νταηδες σε σκοτεινο σοκακι.
Τελικα καταφερα και ξεφυγα. Ετρεξα ομως, λαχανιασα, η καρδια μου χτυπουσε δυνατα οταν πεταχτηκα απο το κρεβατι μου. Θα τα καταφερω...
Αυτη ειναι η χρονια μου, it's time to pay the price for eternal freedoooom. Καλα γι αυτο ας μην παιρνω κι ορκο!
Μπουαααααχ, κατι τετοιες στιγμες νιωθω μια μοναξια, κατι τετοιες στιγμες σαν τη χτεσινη. Μονο σκοταδι γυρω μου, και λιγο φως πανω στον τοιχο απο το φως στο δρομο. Και πολλες φωτισμενες φατσες πανω σε αυτον τον τοιχο, ομως δεν ειναι καμια χαμογελαστη. Βεβαια αυτο ειναι δικο μου σφαλμα, αφου εγω διαλεξα τις εικονες που τον κοσμουν. Ομως αυτα ειναι η μονη μου παρεα σε αυτες τις φασεις. Γιατι ποιον να παρω τηλεφωνο τετοια ωρα να του μιλησω; Ποιον να ξυπνησω απλα για να ακουσω μια φωνη που θα μου φανει ως στηριγμα;
Η δικια μου φωνη αρκει, και το να μιλαω φωναχτα στον εαυτο μου βοηθαει τελικα.
Κακος εφιαλτης αυτες οι ρημαδες οι εξετασεις, αντε να πανε ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ.
Γειαθαθ.
(Ειμαι ευτυχισμενη, νι!)
