Μεταφερθηκαμε

΄cause we can.

http://farbeyonddriven.weebly.com/

Oh well.

Διαρκης και δυσκολη περιοδος, λενε. Το κεφαλι σου δεν εχει πια αλλο χωρο για ΠΡΕΠΕΙ αλλα ουτε και για ΘΕΛΩ, δεν σε παιρνει ο χρονος, δεν σε παιρνει η κριτικη του συμμαθητη που εχει βγαλει παραπανω κεφαλαια απο σενα στον ακριβοπληρωμενο καθηγητη του σχολειου που ομως του κανει ιδιαιτερα. Σκεφτηκες να του πεις εκεινη τη μερα καποια πραγματα, οτι εσυ δεν πληρωνεις τους βαθμους σου, οτι κι εσυ συμμετεχεις μεσα σε ολο αυτο το χαος, αλλα καπως πιο τιμια. Αλλα τι σε νοιαζει. Λες και οι πανελληνιες ειναι διαγωνισμος με ολους τους μαθητες της χωρας. Μαλακιες. Διαγωνισμος με σενα και τον εαυτο σου ειναι. Ποσο αντεχεις λοιπον; Ποσα πραγματα θα θυσιασεις;
Στην οικονομια ισως να εμαθες οτι οταν θυσιαζεις κατι, κερδιζεις σε κατι αλλο. Κατι. Ποιος ξερει αν οντως αυτο το κατι εξισορροπει την απωλεια της μουσικης σχολης απο τη ζωη σου(εστω και προσωρινα)με την θεση σου στο πανεπιστημιο; Μονο εσυ. Εσυ ηθελες να τα θυσιασεις ολα; Οχι βεβαια, τρελος εισαι;!

Οι μερες διαδεχονται η μια την αλλη χωρις να προλαβεις να παρεις ανασα. Εφτασες στο σημειο να θεωρεις ξεκουραση την τηλεοραση, σιχαινεσαι τις σελιδες των σχολικων βιβλιων, αυτες τις απαισιες και σιχαμενες ιλουστρασιον σελιδες, που κανουν το βιβλιο σου να ''καθεται'' και οχι να πετανε σελιδες στον αερα. Αναζητας τη ζεστασια και τη θερμη που αποπνεουν οι σελιδες ενος λογοτεχνικου βιβλιου, θες να χαθεις σε ενα λογοτεχνικο βιβλιο, θελεις να βαλεις τη φαντασια σου να δουλεψει, οχι να βλεπεις τηλεοραση οπου εισαι ενας απλος θεατης-ουτε καν παρατηρητης.

Μα για κατσε, σου διδαξαν οτι τη φαντασια τη χρησιμοποιουν σε αλλα πραγματα. Μη, προσγειωσου. Η φαντασια ειναι χρησιμη μονο οταν πρεπει να απεικονισεις σημεια καμπης ή να βρεις ακροτατα, η φαντασια ειναι χρησιμη για να φερεις στο μυαλο σου το στιγμιοτυπο ενος κυματος. Η φαντασια ειναι χρησιμη οταν εχεις να κανεις με ενα θεμα εκθεσης καπως απαιτητικο.

Η φαντασια για τον εκπαιδευτικο δεν υπαρχει.

Θες να σε αφησουν να φανταζεσαι, να φανταζεσαι μακρια απο αριθμους, μεταβλητες, αξονες, γραφικες παραστασεις. Προτιμας να φανταζεσαι τον εαυτο σου στο σπιτι σου σε ενα χρονο, θα εισαι μονος. Ολομοναχος. Και σ'αρεσει η ιδεα. Ομως περιμενε, οσο το φανταζοσουν αυτο εχασες λεπτα στα οποια θα μπορουσες να γυρισεις στην πληρη αφοσιωση σου στα μαθηματα, ναι.

Εσυ, εσυ που παντα σεβοσουν τα βιβλια, ακομα και τα σχολικα. Εσυ πως μπορεσες να ξεσκισεις εκεινο το βιβλιο της κατευθυνσης; Δεν ηταν δικαιολογια το οτι ηθελες να αφαιρεσεις τις εκτος υλης σελιδες. Τα ματια σου ειχαν παρει μια περιεργη και αγρια οψη, εσκιζες τις σελιδες πεντε-πεντε, τις πετουσες μανιωδως στον αερα και μετα αδιστακτα τις ταλαιπωρουσες κι αλλο με τα χερια σου μεχρι να τις πεταξεις στον καδο.

Αποφασισες να διαβασεις το πρωτο βιβλιο που θα σου προτειναν, και ετυχε να ειναι επιφυλλιδες. Συγκεντρωμενες ολες σε ενα αχαρο μπεζ βιβλιο.

''Κριτηριο μας οι αναγκες μας. Οχι το παρελθον μας σαν αυταξια, οσο ενδοξο κι αν ηταν. Ουτε η ξυπασια του επαρχιωτη που του γυαλιζει οτιδηποτε ξενο, <<μοδερνο>> - χαντρες και καθρεφτακια.''

Και μετα, εχοντας στο μυαλο σου τετοιες αντιληψεις ως ''ξεπερασμενες, μονο οι 80χρονοι λενε τετοια, οι επαρχιωτες δεν ειναι ετσι'', ερχεσαι αντιμετωπος με κοριτσια απο τη ''δικια σου επαρχια'', κοριτσια μικρα, κοριτσια πιο μικρα απο σενα, κοριτσια που βαφουν τα μαλλια τους μπλε, φουξια, βυσσινι, που γεμιζουν profiles σε λογιων λογιων social networks με φωτογραφιες κλωνοποιημενες, ιδιες φωτογραφιες, κινητο μπροστα στον καθρεφτη της κρεβατοκαμαρας, κινητο μπροστα στον καθρεφτη του μπανιου, μερικες φορες και φωτογραφικη μηχανη, εξω το βυζι, εξω το μπουτι, ποιος νοιαζεται για τα λειψα κιλα, ποιος νοιαζεται για τα παραπανισια. Ασε μου κομμεντς απο κατω, κανε ταγκ πανω στα βυζια μου το ονομα σου, δωσε μου ικανοποιηση, θελω να παρω τη δοση μου. Φλερταρε με, κοιτα τι κανω για να με προσεξεις, εβαλα φωτογραφια με εσωρουχα, κοιτα με, ειμαι μολις 12 ετων.

Με μερικα δεν εχεις φοβερη διαφορα ηλικιας, σχεδον αμελητεα. Κι ομως, μερικες φορες νιωθεις σαν να γεννηθηκες σε αλλη εποχη, οπου το ιντερνετ δεν σαρωνε καθε σπιτι στο διαβα του, οπου το κοριτσι για να γνωρισει το αγορι δεν ειχε παρα να βγει βολτα στη δημοσια, γιατι εκει ηταν εκεινος, οχι πισω απο μια οθονη εκατονταδες χιλιομετρα μακρια.

Oh well. Εσενα τι σε νοιαζει; Εχεις αλλα πραγματα να σε απασχολουν περα απο all time classic θεματα προς κραξιμο.

[Παει καιρος απο την τελευταια μου αναρτηση(ουτε ενας μηνας) και αποφασισα να επιστρεψω πισω στο διψασμενο μου ιδερνετικο(και μαλλον πλεον ανυπαρκτο)κοινο.
Η αληθεια ειναι οτι ειχα ορεξη να γραψω ενα σωρο ξυλινα λογια, να πλατειασω, να αναφερθω σε εκατο θεματα που ολο σκεφτομαι να τα γραψω εδω αλλα ποτε δεν το κανω. Και οποτε παω να γραψω μονομιας σβηνονται ολα οσα ειχα στο μυαλο μου. Δε βαριεσαι.]

Δεν εχει

Προσπαθουσα χτες να κοιμηθω αλλα δυσκολευτηκα. Ενω ενιωθα την κουραση του συνεχους πρωινου ξυπνηματος στα ματια μου, ειχα εναν κομπο στο στομαχι που δεν με αφηνε σε ησυχια. Συσσωρευση αγχους που αρχισε να κανει την εμφανιση του σαν συμπτωματα λοιμωξης. Ασχημη αισθηση. Και τι να εκανα; Εκατσα ξαπλωμενη ατενιζοντας τις ντουλαπες και τα εβαλα ολα σε μια σειρα. Ειμαι 17, σχολειο σε 2 μερες, πανελληνιες σε 9 μηνες, ελευθερια σε 10 μηνες. Τελικα θελω ή δεν θελω να περασει αυτη η χρονια γρηγορα; Απο τη μια να ξεμπερδευω και να αρχισω να σκεφτομαι αλλα σημαντικα πραγματα, οπως τι επιπλα να βαλω στο σαλονι του σπιτιου μου κλπ, απο την αλλη να καθυστερησει οσο μπορει, να απολαυσω την τελευταια σχολικη χρονια σαν την τελευταια κουταλια παγωτο στο μπωλακι. Ομως κι αυτη η κουταλια μια στιγμη κραταει, ισως ειναι καλυτερα να κρατησει μια στιγμη και αυτη η χρονια.

Δεν δεχομαι πιεση απο φροντιστηρια και γονεις και σογια, θα ηταν ψεμα να το πω αυτο. Η μονη πιεση που δεχομαι ειναι απο τον ιδιο μου τον εαυτο που προσπαθει να με συνθλιψει. Δεν θα αντεξω την αποτυχια και δεν νομιζω οτι θα εχω την απαραιτητη ευελιξια να αποφασισω τι να κανω επειτα. Ενιωσα να πνιγομαι, ενιωσα τους τοιχους να με περικυκλωνουν απειλητικα σαν νταηδες σε σκοτεινο σοκακι.

Τελικα καταφερα και ξεφυγα. Ετρεξα ομως, λαχανιασα, η καρδια μου χτυπουσε δυνατα οταν πεταχτηκα απο το κρεβατι μου. Θα τα καταφερω...

Αυτη ειναι η χρονια μου, it's time to pay the price for eternal freedoooom. Καλα γι αυτο ας μην παιρνω κι ορκο!

Μπουαααααχ, κατι τετοιες στιγμες νιωθω μια μοναξια, κατι τετοιες στιγμες σαν τη χτεσινη. Μονο σκοταδι γυρω μου, και λιγο φως πανω στον τοιχο απο το φως στο δρομο. Και πολλες φωτισμενες φατσες πανω σε αυτον τον τοιχο, ομως δεν ειναι καμια χαμογελαστη. Βεβαια αυτο ειναι δικο μου σφαλμα, αφου εγω διαλεξα τις εικονες που τον κοσμουν. Ομως αυτα ειναι η μονη μου παρεα σε αυτες τις φασεις. Γιατι ποιον να παρω τηλεφωνο τετοια ωρα να του μιλησω; Ποιον να ξυπνησω απλα για να ακουσω μια φωνη που θα μου φανει ως στηριγμα;

Η δικια μου φωνη αρκει, και το να μιλαω φωναχτα στον εαυτο μου βοηθαει τελικα.

Κακος εφιαλτης αυτες οι ρημαδες οι εξετασεις, αντε να πανε ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ.

Γειαθαθ.


















(Ειμαι ευτυχισμενη, νι!)

Looking out on the deep blue sea

[Οχι, δεν βλεπω θαλασσα απο το παραθυρο μου.]

Προσπαθω να θυμηθω σε τι κατασταση βρισκομουν περυσι τετοια μερα. Το πιο πιθανο θα ηταν να εκλαιγα πανω απο το βιβλιο της οικονομιας ή της ιστοριας ή καποιου τελος παντων. Και δεν εκλαιγα επειδη ηξερα οτι δεν θα γραψω.
Εκλαιγα πολυ την προηγουμενη χρονια. Σχεδον καθημερινα. Εβλεπα την κατασταση μου και εδινα υποσχεσεις στον εαυτο μου ''δεν θα ξανακλαψεις, το γαμησες''. Ελα μου ομως που οταν το βουρκωμα φτανει και τα ματια σου βλεπουν θολα, εισαι ανημπορος να κανεις οτιδηποτε.
Ακομα και λιγες ωρες πριν τελειωσει η χρονια εκλαιγα ακομα. Μονο οταν εφυγε ενιωσα μεσα μου την ηρεμια. Την απωλεια εγνοιας. Οι μηνες περασαν τρομακτικα γρηγορα χωρις να εχω καποιον να περιμενω και ξεροντας οτι κανενας πλεον δεν με περιμενει. Εκανα λαθη, πολλα. Επεσα σε αγκαλιες, αγκαλιες ξενες που δεν ηθελαν τιποτα απο μενα. Ουτε εγω ηθελα τιποτα απο αυτες. Ηταν αδιαφορες στιγμες, που μπορει τοτε να κοροιδευα τον εαυτο μου οτι ηταν φοβερες και σουπεργουαου, αλλα τωρα που τα ξαναφερνω ολα στο μυαλο μου, μονο αδιαφορια με γεμιζει. Ουτε νοσταλγια, ουτε λυπη που δεν τις ζω πια, ουτε τιποτα.

Αυτη τη χρονια γελαω πιο πολυ. Δεν κλαιω. Δεν στενοχωριεμαι. Ο,τι ηταν να γινει, εγινε.
Ειμαι γεματη αισιοδοξια για ολα οσα επονται, γιατι αυτα ειναι τα καλυτερα γκοντ νταμιτ.
Και συμπεριλαμβανονται και οι πανελληνιες, ναι, αμε. Οι πανελληνιες με τις οποιες εχω γεμισει 40 αναρτησεις ξυλινες μαλακιες που λεει ο καθε ψαρωμενος μαθητης της δευτερας λυκειου. Οχι πια. Ας μου κρινει το μελλον. Ας μην γραψω οσο καλα θα ηθελα. Δεν με ενδιαφερει πια.
Ειναι κοντα και το ξερω, αλλα δεν τις αφηνω να με επηρεαζουν. Βεβαια σε ενα χρονο απο τωρα δεν θα λεω τα ιδια, ομως ας μην απαισιοδοξουμε απο τωρα.

Παντα ημουν απαισιοδοξη. Για τα παντα. Ομως οταν μπορεις να μοιραστεις τις σκεψεις σου και το γενικοτερο ειναι σου με εναν ανθρωπο που θα το εκτιμησει και θα το δεχτει απλοχερα, τοτε νιωθεις ενα ξεχειλισμα αισιοδοξιας και χαρας. Μια συναισθηματικη τερψη που σε ωθει μεσα στο χρονο, και ετσι νιωθεις τις μερες να περνανε γρηγορα, πολυ γρηγορα. Και οι τελευταιοι 2 μηνες περασαν πραγματικα πολυ γρηγορα.
Οσο μακρια κι αν ειναι καποιος απο σενα, απο τη στιγμη που μπορεις να τον εμπιστευτεις, να του μιλησεις και να σε ακουσει, να σε νιωσει, να μην εκλαβει τα διαφορα ξεσπασματα σου ως ''εφηβικες ανησυχιες'' και τα δει ως ξεχωρα και αυτονομα προβληματα, τοτε εχει εξαλειφθει καθε εννοια της αποστασης.

Ενα μηνυμα μακρια εισαι, τιποτα παραπανω. Βρισκομαι εδω για σενα, βρισκεσαι εκει για μενα. Αμοιβαιοτητα. Ομορφη λεξη. Καταλαβαινεις την ομορφια μιας τετοιας λεξης μονο οταν τη ζεις, μονο οταν τη δινεις και σου τη δινουν.

Απλα και ομορφα αισθηματα, απλες και ομορφες σκεψεις.

Το νησακι μας οσο παει και ομορφαινει.


Μμμμ αυτα. Καλημερα με ενα χαμογελο στα χειλη, τοοοοοοσοδα πλατυ!

Οι δηθεν και ο μισανθρωπισμος μου.

Εχω ξαναπει ποσο απεχθανομαι τους δηθεν ανθρωπους. Αυτους που δηλωνουν πως ειναι κατι απλα για να ειναι. Σε αυτες τις φιλοσοφικοατακες που εχω στα δεξια (το χερι που κανουμε το σταυρο μας, δηλαδη εκει ->) ειδα μια του Μαρκ Τουεην που ελεγε:

''Classic''. A book that people praise but never read.

Ποσο δικιο. Ποσες φορες εχω ακουσει ανθρωπους να λενε ''ΠΩΠΩ ΓΑΜΑΕΙ Η ΛΑΜΨΗ'' και απλα να ξερουν οτι εκει παιζει ο Τζακ Νικολσον και κραταει καπου ενα τσεκουρι.

-Εχεις δει τη Λαμψη ε?
-Ναι ρε, εκει με το τσεκουρι δεν γαμουσε????

(Ναι ρε φιλε, υπαρχει και σε 10 σεκ κλιπακι στο γιουτιουμπ ξερωγω.)

Πες μου, ''δεν την εχω δει τη ρημαδα τη Λαμψη''. Ευχαριστως να κατσω να τη δω και 5η φορα μαζι σου. Μη μου λες κατι απλα για να το λες.

Και οι σινεφιλ γενικα. ''Α χτες πηγα και ειδα τη ταινια του Μπουρσκοτσαροφσκι και προχτες ειδα μια απο Κοτεσανδινο''.
Οκ. Και ο,τι ειδες δεν σου αρεσε ουτε στο 1%. Χαιρεσαι να λες αυτα τα ονοματα και να σε κοιταει ο αλλος σαν χαμενος ομως ε;
Νιωθω ασχημα που τη βρισκω με Black Adder και Fawlty Towers.

Επισης εχουμε και τους ειδικους στην τεχνη.
''Aaaaaaaaw, Kandinsky.''
Ρε γαμωτο, μονο εγω βλεπω τετραγωνα μεσα σε τετραγωνα και κυκλους δωθε κειθε; Ειμαι ατεχνη και απολιτιστη και νεατερνταλ και αξιζω αφορισμο;
Και ενας αλλος που δεν θυμαμαι ονομα, μας τον εδειχνε η εικαστικου περυσι. Που εριχνε μπογιες πανω σε καμβα και ο κοσμος τον θαυμαζε επειδη αυτες οι μπογιες ειχαν παχος 7 εκατοστα.
Αυτο δηλαδη γιατι το βρισκουν τοσο AWESOME και SUPER COOL οι διαφοροι. Μα βεβαια, για να κατσουν 2 ωρες με το δαχτυλο να τριβει το πηγουνι τους και να κοιτανε ενα μπουρδελο με χρωματα πανω σε καμβα και να λενε ''πωπω.''


Μην αρχισω μετα με τις διαφορες γυναικοκοπελες που τρωνε τον ΑΜΠΑΚΟ, σαβουριαζουν ο,τι βρουν αλλα κατα τ'αλλα βαζουν στον καφε τους γαλατακι με χαμηλα λιπαρα.
Κατω τα γλυκα/φαγια με τη σεσουλα, αλλα ''κυριε Πρεσβη μας δεν θα παρω σοκολατακι, κανω διαιτα''.

Οκ. Και γω τρωω 2 παγωτα τη μερα και λεω στον κοσμο οτι κανω διαιτα.

True story.

Μετα παμε στους οικολογους. Πρασινους και μη.
Τα ιδια σκατα.

ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΕΠΟΧΕΣ GLOBAL WARMING
Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ
ΑΝ ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ ΘΑ ΠΣΟΦΗΣΟΥΜΕ

Ε απ'οτι βλεπεις Ελλαδα μενουμε. Μια Α νοοτροπια την εχουμε. Δεν αλλαζει.
Οποτε πρωτον ασε τον προσηλυτισμο και κατσε να κοιταξεις τη δικια σου κατασταση in the first place.
Κατα τ'αλλα, πνιγομαστε στα σκουπιδια αλλα την τσιχλα σου κατω την εφτυσες.
Ε βεβαια, ''δεν ειχε καδο κοντα''.
Κλεισ'το το ρημαδι το ερκοντισιον, 30 βαθμους εχει εξω. Αλλα ναι, αν δεν νιωθεις συνεχεια δροσερος και φρεσκος δεν θα παει καλα η μερα.

Και τωρα οι θρησκοληπτοι.
-Ε ρε γαμωτο.
-Βλασφημε! Εισαι εξω απο εκκλησια!
Και καθε Κυριακη λειτουργια, και αντιδωρο ναι, και χειροφιλημα στον τυπο με τα ρασα και ολα κομπλε.
Αλλα το Σαββατο που εχασε ο γαυρος, ''ΟΧΙ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ''.

Και παμε τωρα στους αγαπημενους μου.
Μουσικοι ακροατες.
Ολοι ειμαστε λιγο πολυ, θα εστιασω στη δηθεν ομαδα αυτων ομως.

-Ακους Savatage?
-Ναι ρε φιλε, ειναι γαματοι!!!!!!!!!!
-Ποιο αλμπουμ ειναι το αγαπημενο σου?
-Ε το summer's rain εχω ακουσει μονο.

Δηλαδη ημαρτον.
Επειδη δεν το θεωρω απαραιτητη γνωση, το summer's rain ειναι απλα ενα κομματι ενος αλμπουμ των Savatage.

-Πωπω δισκαρα το operation mindcrime!
-Πραγματικα.
-Ποιοι το χουν βγαλει;

Και μετα απο αυτο ανακαλυπτεις οτι δεν εχει ακουσει ΝΟΤΑ απο κει μεσα, και απλα το λεει για να το λεει. Και να νιωθει ο αλλος πως εχει να κανει με σουπερ γουαο ατομο.
Επισης μην ακους cannibal corpse επειδη ακουει ο γκομενος σου. Δε λεει.

Ολοι εσεις, ναι εσεις, οι δηθεν.
Διαβαστε, ακουστε, δειτε ο,τι θελετε ΕΣΕΙΣ και οχι οι ΓΥΡΩ ΣΑΣ.
Δεν θελει προσπαθεια.

Σκια

Ημουν για μια ακομη φορα στο Καστρο. Δεν ειχα ακουστικα στα αυτια. Ηθελα για πρωτη φορα σε αυτο το μερος να αφουγκραστω την ησυχια, δεν υπηρχε ψυχη. Εβγαλα το τετραδιο μου και ζωγραφιζα γραμμες. Απλα γραμμες, χωρις συνοχη. Μου αρεσε το απαλο-χωρις να ειναι εκνευριστικο-αερακι. Δεν μου ανακατευε τις σελιδες.
Εκανα τις μουτζουρες μου οταν ειδα μια σκια να διαγραφεται λιγο πιο διπλα. Δεν κρατησε για πολυ λοιπον η γαληνη. Δεν εδωσα σημασια, η τουριστες ηταν νορμαλ φαινομενο εκεινη την εποχη.

Η σκια ηταν μονη της.

Περιεργο, συνηθως μαζευονταν ζευγαρακια ή απαλευτα γκρουπ. Οι γραμμες μου γεμισαν τη μια σελιδα, γυρισα στην επομενη. Η ακρη του ματιου μου ειδε τη σκια να να πλησιαζει προς το μερος μου. Θα ηθελε να παρει καποια φωτογραφια. Παρακολουθουσα την πορεια της σκιας. Ηρθε ακριβως διπλα στη δικια μου.

-Σχεδιαζεις;
-Μπα, απλα γραμμες.

Αντρικη φωνη, ακουστηκε ωριμη. Δεν γυρισα να δω το προσωπο του. Τον ενιωσα να καθεται διπλα μου. Με μια απλη κινηση των ματιων μου θα μπορουσα να δω επιτελους τη μυστηρια αυτη παρεα μου. Ενιωσα ενα τριψιμο στον ωμο.

-Φαινεσαι αφοσιωμενη.
-Τα φαινομενα απατουν.

Και γυρισα, αυθορμητα. Γυρισα και τον ειδα. Ηταν εκεινος. Χαμογελουσε. Εμεινα ακινητη, δεν μπορουσα να το πιστεψω. Του χαμογελασα και γω. Επεσα στην αγκαλια του αμεσως. Μου χαιδευε τα μαλλια. Μια απο τις μεγαλυτερες(μη ερωτικες)φαντασιωσεις μου ειχε πραγματοποιηθει.

Το κεφαλι μου ειχε γυρει στον ωμο του, το χερι μου βρισκοταν μεσα στο δικο του. Κοιτουσαμε τον ηλιο που εδυε, μεναμε σιωπηλοι μπροστα στην ομορφια που ειχαμε κατω απο τα ποδια μας. Μου φαινοταν απιστευτο.

Ηταν μαζι μου, ηταν διπλα μου.

Ειχαμε πολλα να πουμε, κι ομως, μεναμε σιωπηλοι, ο ενας ηταν υπο την προστασια του αλλου. Εκανε κρυο, με αγκαλιασε πιο σφιχτα. Ενιωθα να με περιτριγυριζουν συννεφακια, θα ξυπνουσα οπου να' ταν..

-Ηρθες εδω για μενα.
-Οπως βλεπεις, ναι.

Χαμογελουσε. Ενιωσα μια ηρεμια να απλωνεται μεσα μου.

Τελικα δεν θα ξυπνουσα.

-Ξερεις, ειμαι περιεργος.
-Κι εγω.
-Δεν μπορεις να καταλαβεις ακριβως..
-Μπορω. Αληθεια μπορω.

Με κοιταξε στα ματια.

-Γι' αυτο με ρωτουσες που θα παω σημερα λοιπον;

Δεν μου απαντησε με λογια. Το χερι του ακουμπουσε το μαγουλο μου.

Οι σκιες μας ειχαν γινει ενα.

-Σηκωσε αερα, παμε;
-Εσυ ξερεις καλυτερα.

Του επιασα το χερι και ξεκινησαμε να παιρνουμε το μονοπατι της επιστροφης.

Ηταν μαζι μου, ηταν διπλα μου.

Ημουν ευτυχισμενη.

Μισα Μιχετ Ρατσαστα.

Ισως τελικα βιαζομαι να βγαλω εκτιμησεις για καποιες καταστασεις.
Και ως αποτελεσμα βγαινω με τα μουτρα μου κολλημενα πανω στην ασφαλτο.

Δεεεεεε βαριεσαι, παντα ετσι ηταν και παντα ετσι θα ειναι. Προς το παρον ας μην ξαναβιαστω να βροντοφωναξω MLR. Μια φορα τολμησα να το πω και εφαγα επικ σαβουρα και δεν μπορω να στηριχτω στον αγκωνα του καλου μου χεριου τωρα.
Οποτε παραμενουμε στο πατροπαραδοτο FML, να πεφτουμε και μεσα.

Επισης

ΤΕΡΑΣΜΠΕΤΟΝΑΡΜΕ ΓΑΜΩ.
Οχι.
Terasbetoni.
Αυτο.

Γεια σου κοσμε!

Δεν θελω κατι συγκεκριμενο, απλα περιμενω να παει 10 για να αποφασισω να ντυθω.
Δινω Τεχνολογια Επικοινωνιων σημερα λοιπον. Διαβασμα εριξα, ισως οχι τοσο οσο επρεπε αλλα ενα 16αρι το πιανω ανετα θαρρω.

Ενηγουεη δεν εχει σημασια. Αυτες οι μερες μου αρεσουν πολυ. Τοσο πολυ που δεν με τρομαζει πια η φυσικη κατευθυνσης την Τριτη. Νιωθω επιτελους τι θα πει αμοιβαιοτητα και συνεπως νιωθω και τι θα πει ευτυχια.

Βρισκω νοημα σε ολους αυτους τους στιχους και τραγουδια που υπο αλλες συνθηκες θα χαρακτηριζα ''γλυκαναλατα'', ''untrue'', ''σαχλομπαλαντες'' κλπ. Και κατι τετοιες στιγμες νομιζεις οτι ολα αυτα εχουν γραφτει ειδικα για καποιο συγκεκριμενο ατομο.

Aww, αγαπουλικες τασεις.



Μετα απο αυτην την εξαρση του γουτσουγουτσουγλυκοεαυτου μου, ας μην ξεχναμε οτι ειμαι παντα η Ρανια.



Rawr και αντιο.
Σας αγαπαω ολους.

Μαμα, ειμαι κυκλοθυμικη.

(Σιγουρα η μανα μου προτιμα τη συγκεκριμενη δηλωση απο το ''μαμα, ειμαι εγκυος''. Ευχαριστη παρενθεση, κλεινει τωρα.)

Χτες εγραψα αυτο το κειμενο, δεν το αναρτησα εδω επειδη ετρωγε φλασιες το ρουτερ και δεν ηθελα να του ριξω κι αλλες μπουνιες!@!@@*(#(@*(*@)(#@

-

Kind of.. happy.

Γιατι οταν ακους το Keeper II δεν μπορεις να εισαι κατσουφιασμενος. =)
Οκ, δινω μαθηματικα αυριο. Who cares? Dr Stein grows funny creatures!
Θα τελειωσουν και οι εξετασεις Ρανια. Θα σκιστεις μετα εκει 1,5 μηνα αλλα μετα σου υποσχομαι θα απολαυσεις διακοπες. Θα ειναι οι τελευταιες σου ως εφηβη. Θα δωσεις πανελληνιες, θα περασεις εκει που θες και μετα παλι ολα οκ.

Κοιτα να δεις ποιος τα λεει αυτα. Ορκιζομαι δεν παιρνω lsd.

Εκει που νομιζεις οτι καποια πραγματα εχουν πανω ετικετα με ημερομηνια ληξεως, τελικα ανακαλυπτεις οτι εξαφανιστηκε. Ή μαλλον το ανακαλυπτουν αυτα πρωτα..

Εγωισμος και παλι, μια ζωη εγωισμος. Και αφθονος. Μπερδεμα, συγχιση, νευρα, ανακατεμενα με αγχος νευρα, μετα μια υποχωρηση και μετα κι αλλη μια.

Κατα ποσο ειναι καλο το αποτελεσμα δεν ειμαι σε θεση να γνωριζω ακομα. Κανεις δεν ξερει.

Τελος παντων. Αυτα, παω να κανω την τελευταια επαναληψη, ciao.

-

Και τωρα ακουω fates και με εχει πιασει αυτο το καταθλιπτικομελαγχολικοτετοιο μου.
Θελω να πω σε ενα ατομο μονο, και ελπιζω να καταλαβει ποιο ειναι αυτο, τους εξης στιχους απο το κομματι που ακουω τωρα.

Time moves
Time heals
Time slips
Time steals
Time flies
Time fills
Time wastes
Time kills

Δεν εγινε τιποτα ξαφνικα ωστε να αλλαξει ετσι η διαθεση μου. Και μαθηματικα πολυ καλα τα πηγα, καλυτερα απ'οσο περιμενα.
Απλα ειναι αυτα τα συγκεκριμενα κομματια που ξερουν που θα σε αγγιξουν καθε φορα.

Καθε μα καθε φορα..

O.χι.

Παει κι αυτο. Τελευταια μερα ως μαθητρια της Β' λυκειου.
(τελευταια μερα κανονικης ροης μαθηματων και καλα, εχουμε ακομα τις εξετασεις)

Να πω παλι για τη φρικη που τρωω οποτε σκεφτομαι οτι θα ξυπναω κακην κακως 8 το πρωι, θα ριχνω μια ματια στις σημειωσεις (ανακαλυπτοντας οτι τελικα με τον υπνο ξεχνας πραγματα!-.-) και θα πηγαινω με ενα στυλο και ενα μπλανκο στο χερι στο τοσο αγαπημενο μου σχολειο;

Θα μου δωσουν τα θεματα, θα βαραει ατελειωτα drum solo η καρδια μου και τελικα θα παθω ενα μερικο μπλακαουτ του μισαωρου.

Παναγια μου ε. Κανω ετσι σε τι; Στις ενδοσχολικες της Β'.
Ω μα Ρανια μου καλη. Σε ενα χρονο δεν θα ειναι ετσι τα πραγματα.
Καθοοοοολου ετσι.
Σε ενα χρονο darling θα δινεις ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ.

Oh fuck.


Σκεψου τουλαχιστον οτι θα σηκωθεις και θα φυγεις απο δω.
Σημερα ο εφαρμογας ειπε οτι θα εκτιμησουμε τα καλα της Μηλου μολις φυγουμε.
Ααααααααααασε ρε.



Τα εκτιμαμε και τωρα αμα λαχει. Ανυπομονουμε να φυγουμε προς το παρον, και ας μας λειψει τι; Η ΑΧΙΒΑΔΟΛΙΜΝΗ ή ο ΚΑΡΟΔΡΟΜΟΣ;

Δεν θελω να παω Γ ρε. ΔΕΝ ΘΕΛΩ.
Δεν γινεται να μεινω σε αυτην την ηλικια; Το θελω πολυ, srsly.

Χαλαρα. Η ζωη ειναι ωραια, χαλαρα.

Αυτα που λες ιντερνετικε μου αναγνωστη.

Ματς μουτς.