Τρίτη 26 Μαΐου 2009

Σκια

Ημουν για μια ακομη φορα στο Καστρο. Δεν ειχα ακουστικα στα αυτια. Ηθελα για πρωτη φορα σε αυτο το μερος να αφουγκραστω την ησυχια, δεν υπηρχε ψυχη. Εβγαλα το τετραδιο μου και ζωγραφιζα γραμμες. Απλα γραμμες, χωρις συνοχη. Μου αρεσε το απαλο-χωρις να ειναι εκνευριστικο-αερακι. Δεν μου ανακατευε τις σελιδες.
Εκανα τις μουτζουρες μου οταν ειδα μια σκια να διαγραφεται λιγο πιο διπλα. Δεν κρατησε για πολυ λοιπον η γαληνη. Δεν εδωσα σημασια, η τουριστες ηταν νορμαλ φαινομενο εκεινη την εποχη.

Η σκια ηταν μονη της.

Περιεργο, συνηθως μαζευονταν ζευγαρακια ή απαλευτα γκρουπ. Οι γραμμες μου γεμισαν τη μια σελιδα, γυρισα στην επομενη. Η ακρη του ματιου μου ειδε τη σκια να να πλησιαζει προς το μερος μου. Θα ηθελε να παρει καποια φωτογραφια. Παρακολουθουσα την πορεια της σκιας. Ηρθε ακριβως διπλα στη δικια μου.

-Σχεδιαζεις;
-Μπα, απλα γραμμες.

Αντρικη φωνη, ακουστηκε ωριμη. Δεν γυρισα να δω το προσωπο του. Τον ενιωσα να καθεται διπλα μου. Με μια απλη κινηση των ματιων μου θα μπορουσα να δω επιτελους τη μυστηρια αυτη παρεα μου. Ενιωσα ενα τριψιμο στον ωμο.

-Φαινεσαι αφοσιωμενη.
-Τα φαινομενα απατουν.

Και γυρισα, αυθορμητα. Γυρισα και τον ειδα. Ηταν εκεινος. Χαμογελουσε. Εμεινα ακινητη, δεν μπορουσα να το πιστεψω. Του χαμογελασα και γω. Επεσα στην αγκαλια του αμεσως. Μου χαιδευε τα μαλλια. Μια απο τις μεγαλυτερες(μη ερωτικες)φαντασιωσεις μου ειχε πραγματοποιηθει.

Το κεφαλι μου ειχε γυρει στον ωμο του, το χερι μου βρισκοταν μεσα στο δικο του. Κοιτουσαμε τον ηλιο που εδυε, μεναμε σιωπηλοι μπροστα στην ομορφια που ειχαμε κατω απο τα ποδια μας. Μου φαινοταν απιστευτο.

Ηταν μαζι μου, ηταν διπλα μου.

Ειχαμε πολλα να πουμε, κι ομως, μεναμε σιωπηλοι, ο ενας ηταν υπο την προστασια του αλλου. Εκανε κρυο, με αγκαλιασε πιο σφιχτα. Ενιωθα να με περιτριγυριζουν συννεφακια, θα ξυπνουσα οπου να' ταν..

-Ηρθες εδω για μενα.
-Οπως βλεπεις, ναι.

Χαμογελουσε. Ενιωσα μια ηρεμια να απλωνεται μεσα μου.

Τελικα δεν θα ξυπνουσα.

-Ξερεις, ειμαι περιεργος.
-Κι εγω.
-Δεν μπορεις να καταλαβεις ακριβως..
-Μπορω. Αληθεια μπορω.

Με κοιταξε στα ματια.

-Γι' αυτο με ρωτουσες που θα παω σημερα λοιπον;

Δεν μου απαντησε με λογια. Το χερι του ακουμπουσε το μαγουλο μου.

Οι σκιες μας ειχαν γινει ενα.

-Σηκωσε αερα, παμε;
-Εσυ ξερεις καλυτερα.

Του επιασα το χερι και ξεκινησαμε να παιρνουμε το μονοπατι της επιστροφης.

Ηταν μαζι μου, ηταν διπλα μου.


Ημουν ευτυχισμενη.

7 σχόλια:

Cookie Monster είπε...

Πολύ όμορφο. Το πιο ειλικρινές σου ποστ. Αγγίζει χορδές ευαίσθητες χωρίς να είναι μελό. Και αυτό είναι χαρακτηριστικό των ειλικρινών συναισθημάτων :)

Rania είπε...

Χεχε το εγραψα σε μια καπως συναισθηματικη φορτιση.
Να'σαι καλα:)

Thems είπε...

r C Rani00b1 t wRaiO!! k ti Dn 8a DinA g EnA Lpt stn agkalitca t!!!

βάλε ξένα.

Lydia είπε...

Ράνια γράφεις έτσι? Συνέχισε :)

Ανώνυμος είπε...

Οντως το πιο ειλικρινες σου ποστ.
Υπεροχο.(:
(-Λουκρητια, γιατι ΝΑΙ πηρα αποφαση επιτελους να σου κανω κανα σχολιο:Ρ)

Rania είπε...

Megalo fxaristw se louk kai kota(:P)a kai fei gia ta sxolia. An kai ths feis den leei kai polla.
;p

Ανώνυμος είπε...

Ρανια πάρα πολύ όμορφο..Μπράβο.

domenica7